Πέρασαν ήδη δύο χρόνια από όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε την COVID-19 πανδημία. Σε αυτά τα δύο χρόνια επιβεβαιώθηκαν οι χειρότερες εκτιμήσεις για τη διάδοση της νόσου που τη συνέκριναν με την ισπανική γρίπη.
Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές είναι τεράστιο σε όλο τον κόσμο – έξι εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους παγκοσμίως, και παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις καμία χώρα δεν κατάφερε να προστατεύσει τους πολίτες της, ούτε οι πιο πλούσιες, ούτε οι πιο συντηρητικές στα μέτρα που έλαβαν, ούτε όσες επιχείρησαν να επισπεύσουν την ανοσία της αγέλης. Φρόντισαν γι’ αυτό και τα διαφορετικά στελέχη του ιού, που κράτησαν πίσω το άνοιγμα της οικονομίας και εξακολουθούν να απειλούν τους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας.
Την ίδια στιγμή, όμως, η παγκόσμια επιστημονική προσπάθεια πέτυχε να αναπτύξει εμβόλια και φάρμακα κατά του ιού σε χρόνο-ρεκόρ, τα οποία χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών έφτασαν σε όλους τους πολίτες τους. Η γενική πρόσβαση στον εμβολιασμό και η δημόσια οικονομική ενίσχυση ήταν οι δύο κοινές προϋποθέσεις που στήριξαν τις κοινωνίες στη Δύση, ώστε να μπορούν σήμερα να διαδηλώνουν εναντίον των μέτρων προστασίας από τον κορωνοϊό…
Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας μας βίωσε διαφορετικά την πανδημία, αναλόγως της ηλικίας και της υγείας, αλλά και του επαγγέλματος, της οικονομικής του κατάστασης και του τόπου –και συνθηκών– διαβίωσής του. Δια-φορετικός ήταν επίσης ο βαθμός που κάθε χώρα επέλεξε να κλείσει τα σύνορά της στον υπόλοιπο κόσμο: κάποιες, όπως η Κίνα αλλά και η Αυστραλία, τα έκλεισαν ερμητικά στον υπόλοιπο κόσμο, κάποιες άλλες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, πολιτικοποίησαν τα μέτρα περιορισμού, ενώ σε χώρες όπως η Ελλάδα το άνοιγμα των συνόρων για τους εμβολιασμένους ταξιδιώτες έγινε για λόγους κυρίως οικονομικούς, αναδεικνύοντας την εξάρτηση της χώρας από τον τουρισμό και ευρύτερα τη διεθνή συγκυρία.
Σε αντίθεση με άλλες χώρες, η ελληνική κοινωνία έδειξε εντυπωσιακή συνοχή γύρω από την αξία της υγείας – όχι μόνο της ατομικής, αλλά και της δημόσιας. Την ίδια ώρα αναδείχθηκαν οι ανάγκες ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας και της αναβάθμισης της δημόσιας παιδείας, η οποία παραμένει η αχίλλειος πτέρνα της χώρας.
Καθώς η πανδημία υποχωρεί και τα μέτρα καταργούνται το ένα μετά το άλλο, οι ειδικοί εκτιμούν ότι ο κόσμος θα προσπαθήσει να ξεχάσει αυτή την περίοδο των περιορισμών, της εσωστρέφειας και της απομόνωσης.
Αλλά θα ήταν μια χαμένη ευκαιρία αν ξεχνούσαμε τα μαθήματα αυτής της υγειονομικής κρίσης για την κοινωνία και την οικονομία μας, αν δεν αναγνωρίζαμε τα οφέλη της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τις αξίες οι οποίες ενώνουν την ελληνική κοινωνία, την εξωστρέφεια που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία και την προτεραιότητα ενίσχυσης των δημοσίων υπηρεσιών που δεν θα προστατεύσουν μόνο τους πιο ευάλωτους, αλλά θα επενδύσουν επίσης στο μέλλον της χώρας.
