Μέχρι πρότινος, την ευρωπαϊκή σοβαρότητα απασχολούσαν το μπουρκίνι, η κατάργηση του αρσενικού και του θηλυκού γένους στη γλώσσα, το περίφημο γαλλικό iel, η κατάλληλη ηλικία για την επιλογή φύλου και η κατάλληλη λέξη για να αντικατασταθεί το «νέγρος». Η Ευρώπη ξαπλωμένη στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή για να αντιμετωπίσει τα συμπλέγματά της, το αποικιοκρατικό της παρελθόν και την πολιτισμική της υπεροχή. Ενοχική απέναντι στον χριστιανισμό, ενοχική απέναντι στις ελληνορωμαϊκές ρίζες της. Ενοχική απέναντι στον εαυτό της, ενοχική απέναντι στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της πολυπολιτισμικής της σύνθεσης. Η «εθνική» συνείδηση ήταν απαγορευμένη, αποτροπαϊκή όπως ο ανδρισμός ή η θηλυκότητα. Λες και πίστευε πως η Ιστορία είχε τελειώσει. Το «Ποτέ πια» είχε επιβεβαιωθεί. Το «Ποτέ πια» στον πόλεμο συνάντησε το «Ποτέ πια» στους ολοκληρωτισμούς μετά την πτώση του Τείχους. Σε πείσμα του παρελθόντος και του παρόντος, η Ευρώπη πίστευε πως η δημοκρατία είναι το πεπρωμένο του πολιτισμού μας και αποτελεί πανάκεια για όλα τα δεινά. Ωσπου εμφανίστηκε ένα έθνος που την προσγείωσε στην «ανθρωπεία φύσι» του Θουκυδίδη. Αυτήν την ανισόρροπη που ορίζει τις περιστροφές του ανθρωπίνου σύμπαντος.
Αν το Κίεβο ήταν μια υπόθεση τριών ημερών, όπως είχε πει κυνικά ο Πούτιν στον Μπαρόζο το 2014, η Ευρώπη δεν θα είχε αφυπνισθεί. «Ενας ακόμη πόλεμος, λίγο πιο κοντά, λίγο πιο μακριά». Ομως αυτός ο πόλεμος κέρδισε μια συμβολική ισχύ που ήδη έχει αποδειχθεί σημαντικότερη από την οποιαδήποτε έκβασή του. Αν η Ευρώπη θέλει να διατηρήσει τα «κεκτημένα» της, θα πρέπει να είναι έτοιμη να πολεμήσει. Υπάρχουν «κεκτημένα» που αξίζει να τα υπερασπιστείς με τη ζωή σου. Ομως δεν υπάρχουν δεδομένα, εκτός απ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια σου. Και αυτό που είδε η Ευρώπη, απ’ το Οσλο έως τη Μαδρίτη και την Αθήνα έως το Λονδίνο του Brexit, είναι το πρόσωπο ενός «τύπου» που πολεμάει για να υπερασπιστεί τις αξίες της, την αυτοδιάθεση των εθνών, τη δημοκρατία. Και μιλάει στο όνομα της ιστορίας του έθνους του, που ο κυνικός αντίπαλός του θέλει να σβήσει. Και μιλάει στο όνομα του έθνους του, που χύνει το αίμα του σ’ έναν πόλεμο, ο οποίος, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, θα εξελιχθεί σε πόλεμο χαρακωμάτων. Οι μέχρι προχθές άμαχοι έγιναν μάχιμοι. Και στο όνομά τους μιλάει αυτός «ο τύπος», ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Εβραίος ηθοποιός, που έχει το ταλέντο να πείθει. Αν μετά την έκβαση της εισβολής, η Ευρώπη αποδείξει ότι όντως αφυπνίσθηκε από τον πολιτισμικό της λήθαργο, θα πρέπει να θυμάται πως το χρωστάει σ’ έναν πρώην κωμικό τηλεοπτικό αστέρα. Βλέπετε πόσο σοβαρή μπορεί να γίνει η κωμωδία.
