Oταν η Νατάσα Σιντέγιεβα ανακοίνωσε στην αρχή της εβδομάδας, σε ζωντανή σύνδεση από το ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι Dozhd, ότι διακόπτουν τη ροή, διαμαρτυρόμενοι για τον πόλεμο, και ότι αυτή ήταν η τελευταία αναμετάδοση, δεν αιφνιδιάστηκα με την τόλμη της. Ούτε τη δική της, ως επικεφαλής και ιδιοκτήτριας του καναλιού, ούτε των στενών συνεργατών της. Είχε φροντίσει γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ «F@ck this Job» της Βέρα Κριτσέφσκαγια, που παρακολουθεί, για περισσότερο από μία δεκαετία, την πορεία της συναρπαστικής αυτής γυναίκας, τόσο απρόβλεπτης, γοητευτικής και δεσμευμένης στον σκοπό της. Προβάλλεται αυτές τις ημέρες στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (10-20 Μαρτίου), στο τμήμα των Ανοιχτών Οριζόντων. Αξίζει να το δει κανείς (μπορεί και online). Οχι γιατί καταγράφει το λίγο-πολύ γνωστό, ότι τα ΜΜΕ στη Ρωσία του Πούτιν προπαγανδίζουν, εξαφανίζοντας τα δυσάρεστα για το Κρεμλίνο, αντιδράσεις του κόσμου, πορείες, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις. Οτι διαβάλλουν όσους αντιτίθενται ή ασκούν κριτική στο καθεστώς, χαρακτηρίζοντάς τους «ξένους πράκτορες». Αλλά γιατί η 50χρονη σήμερα Νατάσα ταύτισε τη ζωή της με αυτό το κανάλι, συντηρώντας, με μεγάλο κόστος, μια φωνή διαμαρτυρίας και ανεξαρτησίας σε ένα ασφυκτικό τοπίο ενημέρωσης.
Πώς αυτή η γυναίκα που το 2008 ήταν η «βασίλισσα του χορού» και των πάρτι, κυκλοφορούσε με ροζ σπορ αυτοκίνητο, έμενε σε πολυτελή έπαυλη, παντρευόταν «πρίγκιπες» σε γάμους-υπερπαραγωγές και, όπως λέει η ίδια, «δεν ήξερε καν τα ονόματα των πολιτικών γιατί δεν υπήρχε χώρος για την πολιτική στη ζωή της», αποφάσισε να αποκτήσει έναν τηλεοπτικό σταθμό;
Νατάσα Σιντέγιεβα: από βασίλισσα του χορού και των πάρτι, στα χαρακώματα της ενημέρωσης.
Η ίδια είχε πάντα μια προτίμηση στο ροζ χρώμα. Εμμονή. «Εβαψε» το Dozhd (optimistic channel, το συνοδευτικό του), αν και η λέξη σημαίνει «βροχή». Κάτι άχρωμο και διάφανο. «Για μένα η βροχή είναι περιπέτεια», λέει η Νατάσα, χορεύοντας ξυπόλυτη σε μια ταράτσα. Και όμως. Η ανέμελη «μπάρμπι» της πρώτης δεκαετίας του 2000, τότε που η «ρωσική οικονομία εξερράγη σαν να έπαιρνε στεροειδή» κι εκείνη αποτελούσε ξέγνοιαστο και ξέφρενο μέρος της, βγήκε στα χαρακώματα εναντίον της φίμωσης του Τύπου. Μέσα από τη «βροχή» καθάρισε και το δικό της βλέμμα. «Είδε» τη ρωσική κοινωνία, την αδικία, την επικίνδυνη λογοκρισία, τον εκφοβισμό σε όποιον τολμούσε να ταχθεί με την πλευρά της αντιπολίτευσης, σε όποιον ήταν διαφορετικός, είτε επρόκειτο για το συγκρότημα Pussy Riot είτε για τον πολιτικό ακτιβιστή Αλεξέι Ναβάλνι. Αγκάλιασε τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και προσέλαβε νέους και μαχητικούς δημοσιογράφους. Το Dozhd λειτουργούσε σαν μια όαση ελευθερίας. Επί 10 χρόνια η Κριτσέφσκαγια κατέγραφε μια σχέση απόλυτης συμπόρευσης. Και οι δύο, το κανάλι και η Νατάσα, περνούν μέσα από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Χάνει χρήματα, η τηλεθέαση εκτινάσσεται σε εκατομμύρια και καταβαραθρώνεται σε μερικές χιλιάδες, το μεγάλο κτίριό τους «χάνεται», καταλήγουν σε ένα μικρό διαμέρισμα για εργένηδες, αναγκάζονται να εκπέμπουν στο YouΤube γιατί εκδιώκονται από τις συχνότητες, δέχονται ανοικτά απειλές ότι «θα τους καταστρέψουν», η Νατάσα αρρωσταίνει με καρκίνο, παλεύει γενναία, συνεχίζει να χορεύει, κάνει μαθήματα τάνγκο και πιστεύει με πάθος στο Dozhd: «Επρεπε να σώσουμε τον σκοπό μας, όχι το κανάλι», δηλώνει μαζί με τους δημοσιογράφους.
Στη διαδρομή αυτών των χρόνων, καταλαβαίνει τι είναι σημαντικό και τι όχι, αλλάζει και η ίδια μαζί με τα γεγονότα. Η κάμερα της σκηνοθέτιδος λειτουργεί και σαν ημερολόγιο: 2010 το Dozhd εκπέμπει για πρώτη φορά, 2011 διαδηλώσεις με σύνθημα «Ρωσία χωρίς τον Πούτιν», 2013 νόμος ποινικοποιεί την γκέι προπαγάνδα, 2014 εξέγερση στο Κίεβο, η κάλυψη από τον σταθμό πλήρης και αυτό τους στοιχίζει: πέφτει «μαύρο» για το Dozhd, χάνουν το 80% των τηλεθεατών τους…
Τον Μάρτιο του 2022 είναι και πάλι μπροστά στην κάμερα φορώντας ένα φωτεινό πράσινο σακάκι. Είναι εκεί για να ανακοινώσει μία ακόμη παύση. Με δική της πρωτοβουλία αυτήν τη φορά. Θα επανέλθει. Είναι βέβαιο. Ούτως ή άλλως, έχει παραδεχθεί ότι «κερδίζουμε μικρές μάχες, αλλά ο πόλεμος χάθηκε».
