Θυμάμαι στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα το 2011, όταν περνούσα τυχαία από μέσα για να δω τι γίνεται, άκουγα διαρκώς το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Το φώναζαν με πάθος οι παριστάμενοι κατευθείαν μέσα στα αυτιά μου, και με ενοχλούσε τρομερά η γενίκευση. Προσπαθούσα τότε να καταλάβω τι προκαλεί τέτοιο μένος για ένα επάγγελμα το οποίο χτυπήθηκε αδυσώπητα από την κρίση και δημιούργησε ένα μαζικό προλεταριάτο από νέους, άνεργους ή κακοπληρωμένους, ενίοτε ανασφάλιστους, εργαζομένους.
Οι τρεις συναπτές κρίσεις, η οικονομική, η υγειονομική και τώρα η ουκρανική, αποκατέστησαν εν μέρει το κύρος της δημοσιογραφίας. Νομίζω όμως ότι ειδικά ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη αποτέλεσε το έναυσμα να συνειδητοποιήσουν οι πολίτες τη σημασία της αποστολής ανταποκριτών στις εμπόλεμες ζώνες, της ψύχραιμης καταγραφής των γεγονότων, της ιστορικής αναπλαισίωσής τους και πάνω από όλα των ηρωικών εκφάνσεων της δουλειάς μας.
Τουλάχιστον πέντε δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί τις τελευταίες εβδομάδες. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται ο 55χρονος βετεράνος και εξαιρετικά αγαπητός στους συναδέλφους του κάμεραμαν Πιερ Ζακρζέφσκι και η 24χρονη παραγωγός Ολεξάντρα Κιρισάνοβα, που σκοτώθηκαν από ρωσικά πυρά, ενώ κατά τραγική ειρωνεία απασχολούνταν στο Fox News, το αγαπημένο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο του Κρεμλίνου λόγω κυρίως του παρουσιαστή Τάκερ Κάρλσον, που θεωρείται φίλα προσκείμενος στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Λίγες μέρες νωρίτερα σκοτώθηκε ο Αμερικανός Μπρεντ Ρενό, βραβευμένος σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, ενώ δύο Ουκρανοί, ο Εβγκένι Σακούν και ο Βίκτορ Ντουντάρ, επίσης έχασαν τη ζωή τους μετά τη ρωσική εισβολή. Η εμβληματική πράξη της Ρωσίδας Μαρίνα Οφσιγιανίκοβα, που εμφανίστηκε με αντιπολεμικό πλακάτ στη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων στην κρατική τηλεόραση, έχει ήδη περάσει στην ιστορία του ακτιβισμού κατά της λογοκρισίας.
Ισχύει το ίδιο και για τους Ελληνες δημοσιογράφους: οι πέντε γενναίες πολεμικές ανταποκρίτριες της ΕΡΤ, οι απεσταλμένοι που φθάνουν στα σύνορα μέσα από διασταυρούμενα πυρά και μετά αποφασίζουν να επιστρέψουν στην εμπόλεμη ζώνη, οι φωτορεπόρτερ που αφήνουν πίσω τους νεογέννητα πιτσιρίκια για να απαθανατίσουν μια σύρραξη με αβέβαιη έκβαση είναι μικρές καθημερινές ιστορίες ηρωισμού που θυμίζουν σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, που είμαστε καθισμένοι στα γραφεία μας και παρακολουθούμε με αγωνία τους συναδέλφους μας να διακινδυνεύουν τη ζωή τους, ότι αυτό είναι αναμφισβήτητα το πιο ωραίο επάγγελμα στον κόσμο.