Το ξέσπασμα του πολέμου βρήκε την Ιρίνα στο Λονδίνο, όπου εργάζεται εδώ και χρόνια. Δεν δίστασε στιγμή. Επέστρεψε στο Κίεβο. «Για να σώσω την ηλικιωμένη μητέρα μου», εξήγησε σε διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο. «Ηταν ολομόναχη και σε απόλυτη άρνηση. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι θα ζούσε έναν ακόμα πόλεμο, τον 21ο αιώνα». Η Λέσια σπούδαζε Πληροφορική στο Κίεβο. Τώρα προσφέρει εθελοντική εργασία: μαζί με δεκάδες συμπατριώτισσές της παρασκευάζουν καθημερινά ψωμί για τους στρατιώτες.
Η Νάντια υπηρετεί στον ουκρανικό στρατό, είναι λοχίας. Οι δύο κόρες της έχουν φύγει από τη χώρα με τους γονείς της κι εκείνη βρίσκεται στο μέτωπο. «Δεν έχω άλλη επιλογή», λέει. «Το σπίτι μας, στο Ιρπίν, δεν υπάρχει πια αλλά θα υπερασπιστώ το σπίτι όλων μας: την πατρίδα μας». Η Γιαροσλάβα έχει καταφύγει με τον πεντάχρονο γιο της στην Πολωνία. Ο άντρας της έμεινε πίσω. Αγωνιά για την τύχη του. Θα τον ξαναδούν, άραγε;
Η Ολγα είναι ογδόντα ετών. Είδε την πόλη της, το Χάρκοβο, να ισοπεδώνεται από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, σε μια μικρή βαλίτσα χωρούν όλα τα υπάρχοντά της. Η Σολομίγια από τη Μαριούπολη πέρασε τα σύνορα της Ρουμανίας με τη γάτα της στον κόρφο της. Η πόλη της ουσιαστικά δεν υπάρχει πια. Το κατοικίδιό της είναι ο μοναδικός κρίκος που την ενώνει με την παλιά της ζωή. Η Σβετλάνα από το Σούμι κράτησε στην αγκαλιά της το νεκρό παιδί της, θύμα πυραυλικής επίθεσης. Ούτε να κλάψει δεν μπορεί, όλα μέσα της έχουν πετρώσει.
Οι γυναίκες της Ουκρανίας φοβούνται, απελπίζονται, σέρνονται στα ερείπια και στους λασπωμένους δρόμους, πενθούν, ματώνουν – αλλά σηκώνονται ξανά και εξακολουθούν να αγωνίζονται. Κι ένας ακαδημαϊκός δάσκαλος στην Αθήνα, ο Γιώργος Πλειός, καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, από την ασφάλεια του καναπέ του, έκανε χιούμορ με το δράμα τους. Ανήρτησε στο Facebook φωτογραφία από ιστοσελίδα γνωριμιών με γυναίκες από την Ουκρανία με το σχόλιο: «Ξεκίνησε η καθιερωμένη υποδοχή προσφύγων». Δήθεν για να καταγγείλει τον κίνδυνο του trafficking για τις Ουκρανές πρόσφυγες, όπως έσπευσε να δικαιολογηθεί.
Σύμφωνα με τον Γκαίτε, «περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται απ’ αυτό που θεωρεί αστείο». Ακριβώς. Με μόλις πέντε λέξεις ο κύριος Πλειός μας αποκάλυψε τον χαρακτήρα του, την ώρα που οι γυναίκες της Ουκρανίας γράφουν Ιστορία.
