Οταν τον Δεκέμβριο του 1996 η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Λέσλι Σταλ ρώτησε την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ αν θεωρεί πως άξιζαν τον κόπο οι αμερικανικές κυρώσεις εις βάρος του Ιράκ με δεδομένο ότι μισό εκατομμύριο παιδιά πέθαναν, «περισσότερα και από ό,τι στη Χιροσίμα», η απάντησή της στην παρουσιάστρια της εκπομπής «60 Minutes» ήταν σοκαριστική: «Πιστεύω πως είναι δύσκολη επιλογή, αλλά το τίμημα πιστεύουμε ότι άξιζε τον κόπο». Το Ινστιτούτο Brookings κατέληξε πρόσφατα στο συμπέρασμα ότι οι κυρώσεις σε βάρος του Ιράν, που διατηρήθηκαν ακόμη και κατά τη χειρότερη στιγμή της πανδημίας στη χώρα, ευθύνονται για 13.000 πρόσθετους θανάτους.
Για να αποτιμήσει κανείς αν οι εκάστοτε κυρώσεις εις βάρος μιας χώρας πέτυχαν, θα πρέπει να το κάνει με γνώμονα το ανθρώπινο κόστος, τους στόχους που τέθηκαν αρχικά και κατά πόσον αυτοί υλοποιήθηκαν και το παράπλευρο κόστος τους, επισημαίνει ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Κορνέλ, Νικ Μούλντερ, συγγραφέας του άκρως επίκαιρου «The Economic Weapon: The Rise of Sanctions as a Tool of Modern War» (Το οικονομικό όπλο: η άνοδος των κυρώσεων ως εργαλείου του σύγχρονου πολέμου), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Yale University Press. Ο συγγραφέας καταλήγει ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα οι κυρώσεις δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους και αναφέρει μάλιστα ως εξαίρεση τον πόλεμο του «αδέσποτου σκύλου» το 1925, όταν η απειλή επιβολής κυρώσεων από την Κοινωνία των Εθνών ήταν αρκετή για να πείσει την Ελλάδα να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Βουλγαρία.
Θεωρητικά οι σύγχρονες κυρώσεις είναι πιο στοχευμένες. Π.χ. οι τρέχουσες κυρώσεις κατά της Ρωσίας στοχοποιούν τους ολιγάρχες και το καθεστώς Πούτιν. Αποδεικνύεται όμως ότι οι δισεκατομμυριούχοι που βρίσκονται κοντά στον Ρώσο πρόεδρο, όπως ο Αλισερ Ουσμάνοφ ή ο Ρομάν Αμπράμοβιτς, έχουν καταφέρει να θωρακίσουν τις περιουσίες τους εγκαίρως μεταβιβάζοντάς τες σε ιδρύματα ή εταιρείες-κελύφη (shell companies). Eτσι, η προσπάθεια της Δύσης να ασκηθούν πιέσεις στους ολιγάρχες, προκειμένου κι εκείνοι με τη σειρά τους να πείσουν τον Πούτιν να σταματήσει τον πόλεμο, δεν αποφέρει τους επιθυμητούς καρπούς. Οπως ανέφεραν οι New York Times σε πρόσφατο ρεπορτάζ τους για την επαπειλούμενη επισιτιστική κρίση, απόρροια του πολέμου και των κυρώσεων: «Οι ΗΠΑ νόμιζαν ότι τιμωρούν τη Ρωσία και τις τράπεζές της. Τελικά όμως τιμωρούν όλο τον κόσμο».