«Υπάρχει ελπίδα να ανακοπεί η πορεία της ανθρωπότητας προς την ολοκληρωτική καταστροφή;».
«Κλιματικές καταστροφές και γενοκτονίες έχουν αφήσει ελάχιστους ανθρώπους ζωντανούς…».
«Πώς μας επηρεάζει μια βίαιη αλλαγή που ανατρέπει ό,τι μας όριζε μέχρι τώρα;».
«Οι θεατές θα έρθουν σε επαφή με μια απρόσμενη χώρα, που ξαναφαντάζεται τις συντριβές και τις ήττες μας σαν θριάμβους».
«Οταν ένα μέρος της ανθρωπότητας εξαφανίζεται στο διάστημα λόγω ενός παράξενου ατυχήματος…».
«Αραγε στον αγώνα της επιβίωσης υπάρχει τίποτα που μπορεί να μας σώσει εκτός από το χιούμορ;».
Σταχυολογώντας φράσεις και σημεία από τις περιγραφές των παραστάσεων θεάτρου και χορού που θα παρουσιαστούν στην Πειραιώς 260 στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών, παίρνουμε μια ιδέα από τα θέματα και τους προβληματισμούς που απασχολούν τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία σε όλο τον κόσμο. Δύο χρόνια μετά την πανδημία του κορωνοϊού και την αναγκαστική ενδοσκόπηση που προκάλεσε ο εγκλεισμός και στη σκιά της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, οι καλλιτέχνες βγαίνουν από αυτή τη διετία όπως και το κοινό τους: μουδιασμένοι και ανήσυχοι.
«Τι απομένει σήμερα απ’ όσα οραματίστηκαν οι δεκαετίες του ’60 και του ’70;» αναρωτιέται η χορογράφος Κατερίνα Ανδρέου στο σημείωμα της παράστασης «Mourn baby mourn», την ώρα που οι βεβαιότητες με τις οποίες μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές και οραματίστηκαν για το μέλλον των παιδιών τους έχουν κλονιστεί συθέμελα. Η κλιματική κρίση, οι μετα-αποκαλυπτικοί κόσμοι, οι μεγάλες καταστροφές, οι κοινωνικές αναταραχές, είναι τα θέματα από τα οποία αντλούν έμπνευση οι καλλιτέχνες γιατί αυτός είναι ο κόσμος τους. Οι λέξεις «επιβίωση», «καταστροφή», «αγώνας» επαναλαμβάνονται στα σημειώματα των περισσότερων παραστάσεων φανερώνοντας τις αγωνίες του παρόντος αλλά και μια συναίσθηση ότι τα δύσκολα δεν έχουν περάσει.
Το Φεστιβάλ Αθηνών αφουγκράζεται το περιβάλλον και τις δονήσεις της εποχής και δίνει χώρο σε αυτές τις φωνές. Προσπαθεί και το ίδιο μετά δύο πανδημικά χρόνια –και πιεσμένο οικονομικά– να επανασυνδεθεί με το κοινό του και να στοχαστεί για το μέλλον του. Η καλλιτεχνική διευθύντρια της διοργάνωσης, Κατερίνα Ευαγγελάτου, βλέπει έναν κίνδυνο για τις παραστάσεις της Επιδαύρου. Πόσοι θα ταξιδέψουν μέχρι το αρχαίο θέατρο αν ξέρουν ότι θα δουν την ίδια παράσταση στο θέατρο της γειτονιάς τους; Ειδικά φέτος που τα κόστη ανεβαίνουν ψηλά σαν τα διαζώματα του θεάτρου.
Κάθε ενδοσκόπηση που σέβεται τον εαυτό της, λέει μια καλή φίλη, πρέπει να αγγίζει το σκοτάδι πριν πάει προς το φως. Με αυτή την έννοια, η κατάσταση που περιγράφουμε κρύβει μέσα της μια μελλοντική αισιοδοξία. Είδαμε τα λάθη, ας τα διορθώσουμε.
