Ο Μάιος του 2023 έχει τέσσερις Κυριακές. Την 7η, τη 14η, την 21η, την 28η. Στο χρονικό παράθυρο αυτών των τριών εβδομάδων στριμώχτηκε –δηλαδή εξανεμίστηκε– πια η αβεβαιότητα. Χάρη στη σπάνια εξαγγελία του πρωθυπουργού, ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της άνοιξης του 2023, διαλύθηκε ο βαρύς ίσκιος που, με έναν εισαγόμενο όρο, αποκαλούσαμε κάποτε «πολιτικό κίνδυνο».
Η σημασία της πρωτοτυπίας είναι δύσκολο να εκτιμηθεί τώρα. Ομως, η τήρηση του συνταγματικού χρόνου σημαίνει ότι η ελληνική δημοκρατία δεν κινδυνεύει αυτή τη φορά από τις τεχνητές μαρμαρυγές που προκαλεί στον εαυτό της. Οτι προσπαθεί να σπάσει τη ρουτίνα της αυτο-αποσταθεροποίησης.
Πέρα από τη θεσμική της επίδραση, η αποσαφήνιση του εκλογικού ορίζοντα έχει για την κυβέρνηση και αυτονόητο λειτουργικό όφελος: Τα στελέχη της δεν έχουν πια άλλοθι πρόωρης εκλογικής φαγούρας. Υπάρχει μπροστά τους πάνω από ένας καθαρός χρόνος διακυβέρνησης.
Ο χρόνος καθάρισε. Οχι όμως και το δίλημμα. Εκεί ο πρωθυπουργός έδειξε να επιχειρεί στροφή. Από το «Ν.Δ. ή ακυβερνησία», φάνηκε πρώτη φορά διαλλακτικός σε κυβερνητική συνεργασία. Γιατί; Αν η συνεργασία του πρώτου με το τρίτο κόμμα είναι ευκταία και εφικτή, τότε γιατί χρειαζόμαστε τις δεύτερες εκλογές;
Καθαρός πολιτικός χρόνος και περιστρεφόμενα διλήμματα.
Κι αν υπάρχει εναλλακτική διακυβέρνησης, πέρα από την αυτοδυναμία της Ν.Δ., τότε πώς φιλοδοξεί ο Μητσοτάκης ότι θα κρατήσει τις γραμμές της εκλογικής του βάσης συσπειρωμένες; Γιατί χαλαρώνει το δίλημμα;
Η απάντηση είναι ότι το δίλημμα της κυβερνησιμότητας δεν αποσύρεται. Απλώς, προτού το απευθύνει στους τελικούς κριτές του –τους ψηφοφόρους–, ο Μητσοτάκης το στρέφει προς το Κίνημα Αλλαγής. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί έτσι να τραβήξει τον Ανδρουλάκη από την ασφάλεια του ενδιάμεσου. Και να αποσείσει από πάνω του την ευθύνη για τις δεύτερες κάλπες: Αν ο μόνος συνεργάσιμος αρνηθεί τη συνεργασία, τι θέλετε; Να μείνει η χώρα ακυβέρνητη;
Αυτή η τακτική προκρίνεται ως πιο αποδοτική από τις πρώιμες επιθέσεις κατά της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, που μάλλον την πριμοδοτούσαν με status οιονεί αντιπάλου της Νέας Δημοκρατίας. Τώρα του «επιτίθενται» με έμμεσα προσκλητήρια. Και με την ελπίδα ότι τα προσκλητήρια δεν θα καταλήξουν, από σπόντα, να τον αναγορεύσουν σε ρυθμιστή.
Ο Ανδρουλάκης χθες έδειξε να σηκώνει το προσκλητήριο, μιλώντας επί της αρχής για συνεργασία από την πρώτη κάλπη, με δικούς του όρους και «αξιόπιστα πρόσωπα». Εδειξε να διεκδικεί μέρος της «χρήσιμης» ψήφου. Και πλαγίως τη βούληση να αποφύγει μια δεύτερη κάλπη, στην οποία ως τρίτος θα κινδύνευε να συμπιεστεί.
Ισως ο Μάιος να είναι νωρίς για τις πρώτες κάλπες. Ισως αρχίσουμε να συζητάμε ότι δεν θα χρειαστούν δεύτερες.
