Είναι δείγμα σχιζοφρένειας να οργανώνεις εκδήλωση κατά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και το πλήθος να φωνάζει αντιαμερικανικά συνθήματα. Μπορούμε να δεχτούμε πως το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» είναι το «Πάτερ ημών» της Αριστεράς. Με αυτό το σύνθημα διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές αριστερών. Σήμερα έχει γίνει μέρος της ταυτότητάς τους. Αν δεν το φωνάξουν αισθάνονται πως άφησαν τον πολιτικό οργασμό τους ανολοκλήρωτο.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν θα πρέπει να πουν κάτι και εις βάρος της Ρωσίας, η οποία βεβαίως στα μάτια τους είναι υποκατάστατο της κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης. Αδυνατούν να εκστομίσουν και το παραμικρό σύνθημα, ενώ ακόμα πιο δύσκολο είναι να το εμπνευστούν. Ο εγκέφαλός τους κινείται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και προς μία μόνο κατεύθυνση από την πολιτική τους ενηλικίωση. Και αν σήμερα η εικόνα της σύγχρονης Ρωσίας είναι συγκεχυμένη στο μυαλό τους, αυτό που πιστεύουν για τις ΗΠΑ παραμένει σταθερή αξία. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά του κόσμου. Ως εκ τούτου, με όποιον αντιδικούν οι ΗΠΑ, αυτός έχει εξ ορισμού το δίκιο. Γι’ αυτό και η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της είναι τόσο δυσκοίλια να καταδικάσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την επιθετικότητα της Ρωσίας. Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ την καταδίκασαν, δεν μπορεί να πράξει το ίδιο και η Αριστερά. Με διάφορες υπεκφυγές και παράδοξους συμψηφισμούς προσπαθεί να λειάνει τον λόγο της, λες και η εισβολή θα πάψει να είναι εισβολή αν αποσιωπηθεί και αντικατασταθεί με έναν απολίτικο πασιφισμό της δεκαετίας του ’60.
Για την Αριστερά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά του κόσμου. Ως εκ τούτου, με όποιον αντιδικούν οι ΗΠΑ, αυτός έχει εξ ορισμού το δίκιο.
Κι όμως τότε, ένα μέρος της ελληνικής Αριστεράς, το ανανεωτικό, δεν δίστασε να καταδικάσει την εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία. Μάλιστα για τους αριστερούς που ήταν εξόριστοι από τη δικτατορία, αυτή ήταν μια απόφαση με προσωπικές συνέπειες, καθώς στους τόπους εξορίας κυριαρχούσαν οι σοβιετόφιλοι. Το να πεις πως «όλα τα τανκς έχουν το ίδιο χρώμα» σήμαινε το 1968 απομόνωση και προπηλακισμούς από τους συνεξόριστους παλιούς συντρόφους.
Αυτή η Αριστερά χάθηκε και το σημερινό κακέκτυπό της προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ ενός κληρονομημένου αντιαμερικανισμού και ενός θολού πασιφισμού.