Πολλές φορές θέλω να γράψω για τα σφάλματα της κυβέρνησης, όπως τα εισπράττω. Για παράδειγμα, δεν βλέπω να μειώνεται ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων παρά τις μάχες που είχε δώσει η τρόικα και παρά τα επιτεύγματα του Kυρ. Πιερρακάκη, ο οποίος μείωσε το αντικείμενο εργασίας τους, φορτώνοντάς το σε εμάς (οι τράπεζες γι’ αυτόν τον λόγο μείωσαν το προσωπικό τους δραστικά). Ομως, κάθε φορά κάτι συμβαίνει στην αξιωματική αντιπολίτευση που δεν με αφήνει. Που με κάνει να αισθάνομαι ότι αφήνω τον γάμο και πάω για πουρνάρια.
Ετσι και τώρα. Σε 8 μέρες αρχίζει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο η πλειονότητα περιμένει να ξεπροβάλει ένας διαφορετικός ΣΥΡΙΖΑ, «κεντροαριστερός». Για να ελέγξω τη σοβαρότητα των διαθέσεών της, έκανα τον κόπο να διαβάσω τις 21.700 λέξεις των «θέσεων» για το συνέδριο, για να δω πώς ερμηνεύουν το μείζον πρόβλημά τους: τη στασιμότητα του κόμματος, παρά τη μοιραία φθορά της κυβέρνησης. Ομως, φευ! Για το μείζον αυτό θέμα δεν υπάρχει ούτε λέξη. Κάνουν σαν η αποστροφή του κόσμου να μην υφίσταται.
Ανάμεσα σε αρλούμπες, αποσιωπήσεις, ωραιοποιήσεις των «θέσεων» (θα άξιζε να κάνει κανείς αναλυτική κριτική), ξεχωρίζει η φαντασίωση ότι θα πετύχουν άνοδο του βιοτικού επιπέδου και θα κάνουν προοδευτικό κράτος πρόνοιας χρηματοδοτώντας σουβλατζίδικα, καφετέριες, κομμωτήρια και άλλες «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις, αντί των αναπτυξιακών προγραμμάτων που αυξάνουν την παραγωγικότητα και τον πλούτο. Λες και το κράτος πρόνοιας είναι θέμα ιδεολογίας και όχι οικονομικών δυνατοτήτων.
Επιπροσθέτως, το νέο καταστατικό προβλέπει εκλογή προέδρου από τη «βάση» του κόμματος, δηλαδή πρόεδρο που δεν μπορεί να ελέγξει η Κεντρική Επιτροπή. Πάνε προς κόμμα αρχηγικό, ζηλεύοντας τα «αστικά» ή μάλλον τα ακραία κόμματα.
Μου έγινε σαφές, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πορεύεται προς καμιά Κεντροαριστερά ούτε Σοσιαλδημοκρατία. Παραμένει αταλάντευτα στην αριστερή ορθοδοξία. Αυτό είναι απογοητευτικό για τη χώρα. Και επικίνδυνο: εσχάτως γινόμαστε μάρτυρες ενός καλπάζοντος πληθωρισμού που έφτασε το 8%. Το ότι ο πληθωρισμός είναι εισαγόμενος (7,5% η Ευρωζώνη) δεν μετράει στον ΣΥΡΙΖΑ, που ανέκαθεν επενδύει στο θυμικό, ακόμη και στην ανωριμότητα των πολιτών –όχι στην κρίση τους– για να πάρει την κυβέρνηση. Και έχουμε πολλά δείγματα ότι ακραίες οικονομικές συνθήκες ανεβάζουν στην εξουσία ακραία πολιτικά σχήματα.