«Στη διάρκεια της ζωής μου διαμόρφωσα μια ορισμένη ιδέα για τη Γαλλία. Μου την εμπνέει το αίσθημα εξίσου με τη λογική. Oποιο συναίσθημα έχω μέσα μου φαντάζεται φυσιολογικά τη Γαλλία, σαν την πριγκίπισσα των παραμυθιών ή την παρθένο στις τοιχογραφίες, προορισμένη σ’ ένα πεπρωμένο σπουδαίο και ξεχωριστό». Είναι οι πρώτες φράσεις από τα «Απομνημονεύματα» του στρατηγού Ντε Γκωλ. Ποιος από τους σημερινούς υποψηφίους θα τολμούσε να συγκρίνει τη Γαλλία με την πριγκίπισσα των παραμυθιών; Θα ακουγόταν σχεδόν γελοίο. Oπως ακούγεται παράταιρη και η αντίληψη που είχε ο στρατηγός για την Ευρώπη. Πίστευε ότι θα έπρεπε να εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια. Hταν οι σκέψεις ενός από τους αρχιτέκτονες του μεταπολεμικού κόσμου. Και μόνον το γεγονός ότι αυτές οι σκέψεις μάς ξενίζουν είναι αρκετό για να αντιληφθούμε ότι ο κόσμος μας έχει αλλάξει ιστορικό κεφάλαιο. Η μεταπολεμική Ιστορία έκλεισε τον κύκλο της. Ποιοι θα γράψουν το επόμενο και πώς θα το γράψουν; Ο παλιός κόσμος τέλειωσε, όμως ο καινούργιος δεν έχει ακόμη γεννηθεί.
Ο μόνος από τους υποψηφίους για την προεδρία που αναφέρεται στον Ντε Γκωλ είναι ο Ερίκ Ζεμούρ. Του αρέσει η Ιστορία και θυμάται ακόμη ότι στο μπακαλορεά είχε πάρει 18. Απ’ τον Ντε Γκωλ έχει κρατήσει τη μεγάλη Ευρώπη, που φτάνει έως τα Ουράλια. Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αν και την καταδίκασε, την αιτιολόγησε ιστορικά. Ο Πούτιν είναι ο διάδοχος της τσαρικής Ρωσίας, άρα το πεπρωμένο του είναι η αυτοκρατορία. Η αγάπη του για την Ιστορία δεν τον βοήθησε πολιτικά. Ενώ είχε ξεκινήσει με ένα θεαματικό 16% στις δημοσκοπήσεις, δύο μέρες πριν από τις εκλογές έχει σκαλώσει στο 8%. Το μόνο που κατάφερε με την υποψηφιότητά του και την επιμονή του στο μεταναστευτικό που απειλεί τη γαλλική ταυτότητα, είναι να δώσει την πρωτοκαθεδρία της καθαρόαιμης Δεξιάς στη Μαρίν Λεπέν.
Πριν από μερικά χρόνια ακόμη θυμάμαι τον εκπρόσωπο του Εθνικού Μετώπου επί πατρός Λεπέν σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Ηταν ένα «γομάρι» με ξυρισμένο κεφάλι, κάτι ανάμεσα σε μποξέρ και πόρτα σε νυχτερινό κέντρο. Τις προάλλες, έτυχε να πέσω στην εμφάνιση ενός εκπροσώπου της Εθνικής Συσπείρωσης, του κόμματος της Λεπέν. Χαλαρός, ντυμένος σαν να είχε βγει για να πιει ένα ποτό, δεν θύμιζε σε τίποτε την παραδοσιακή ακροδεξιά ακαμψία. Η Λεπέν μπορεί να κατηγορεί το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη για την Ουκρανία, όμως μιλάει για την οικονομία, τα κοινωνικά προβλήματα, την ανασφάλεια και βέβαια το ταυτοτικό ζήτημα. Κατηγορεί τον Μακρόν για ελιτισμό, ενώ η ίδια εμφανίζεται ως εκφραστής των λαϊκών στρωμάτων. Η τελευταία δημοσκόπηση της δίνει δύο μόλις μονάδες διαφορά από τον πρώτο Μακρόν· εκείνος στο 26%, εκείνη στο 25%. Στον δεύτερο γύρο, όπου πιθανότατα θα είναι και πάλι αντιμέτωποι, θα φανεί αν έχει καταφέρει να μην τρομάζει το εκλογικό σώμα ως ακροδεξιά, αντανακλαστικό που έδωσε τη συντριπτική νίκη στον Μακρόν το 2017.
Ο Μακρόν, που μέχρι πριν από ένα μήνα ήταν ο αδιαμφισβήτητος νικητής, τώρα φαίνεται ότι θα αναγκασθεί να παλέψει για τη δεύτερη θητεία του. Αργησε να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του και του προσάπτουν ότι δυσκολεύτηκε να συνδυάσει τον ρόλο τού εν ενεργεία προέδρου με τον ρόλο του υποψηφίου. Η μεγάλη του στιγμή σε αυτήν την εκστρατεία ήταν οι εργώδεις προσπάθειες που κατέβαλε όταν ξεκίνησε η εισβολή στην Ουκρανία. Δημιούργησε προσδοκίες και για την Ευρώπη και για τον ρόλο της Γαλλίας. Ενα μήνα μετά, οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν. Και αυτό του κόστισε δημοσκοπικά. Από το 35% έπεσε στο 26% της πρόθεσης ψήφου. Παρ’ όλ’ αυτά, θεωρείται ο επικρατέστερος νικητής στον β΄ γύρο. Σίγουρα έχει μεγαλύτερη δεξαμενή από τη Λεπέν. Κι όσο κι αν η Βαλερί Πεκρές δήλωσε ότι δεν θα υποστηρίξει κανέναν από τους δύο υποψηφίους, το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι της θα διαλέξουν τον κεντροδεξιό Μακρόν. Απέναντι στη Λεπέν, ακόμη και ένα μέρος των ψηφοφόρων του Μελανσόν θα επιλέξουν τον νυν πρόεδρο.
Μένει η αποχή, που εκτιμάται ότι θα είναι πολύ ψηλή. Η αδιαφορία, που μάλλον οφείλεται στο ότι κανένας από τους υποψηφίους δεν έχει μια «ορισμένη ιδέα για τη Γαλλία» και κατ’ επέκταση για την Ευρώπη.