Δεν κρίνεις έναν μεγάλο οργανισμό μόνο από τα νύχια του. Δεν κρίνεις ένα μεγάλο κόμμα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο από τον Πολάκη. Ο βουλευτής μπορεί να έχει καταφέρει να βάφει την εικόνα του κόμματος με τα υλικά της δικής του κουλτούρας. Μπορεί να σέρνει συχνά το κόμμα σε αντιπαραθέσεις εκτός αντιπολιτευτικού προγράμματος. Μπορεί, μαζί με άλλες μιντιακές αποφύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να επιβάλλει τη δική του ατζέντα, καλύπτοντας τον λόγο της ηγεσίας με τα ντεσιμπέλ του. Ομως, στο πλαίσιο του κομματικού πλουραλισμού, οφείλει, λένε, κανείς να συγχωρήσει και τη μισαλλοδοξία και τη χουλιγκανική αισθητική – κι ας συντηρούν την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο για την «επόμενη φορά» που «θα είναι αλλιώς».
Η απαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ από τον πολακισμό δεν είναι στην ατζέντα του συνεδρίου. Η ασύμμετρη επιρροή του βουλευτή, και όσων έλκονται από τους τρόπους του, δεν αναγνωρίζεται καν ως πολιτικό πρόβλημα. Από τους περισσότερους αξιολογείται το πολύ σαν επικοινωνιακή παραφωνία.
Ας πούμε ότι έχουν δίκιο. Ας πούμε ότι είναι υπερβολή να λογίζονται οι ακρότητες ενός στελέχους ως βασική αιτία καθήλωσης των ποσοστών του δεύτερου κόμματος. Υπάρχει εναλλακτική εξήγηση; Γιατί τρία χρόνια τώρα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να καρπωθεί τη φθορά της κυβέρνησης;
Μια εξήγηση θα μπορούσε κανείς να αντλήσει μόνο από την πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση – στην οποία δεν συμμετείχαν οι πολακοφρενείς, αλλά οι θεωρούμενοι ως μετριοπαθείς του ΣΥΡΙΖΑ. Το νομοσχέδιο ήταν για τον ΟΑΕΔ και την ταχεία έκδοση των συντάξεων. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τα απέρριψε όλα – καταψηφίζοντας ή ψηφίζοντας «παρών» ακόμη και στο σύστημα γρήγορης απονομής σύνταξης με δήλωση του υποψήφιου συνταξιούχου. Γιατί; Διότι το αντιγραφειοκρατικό τεκμήριο ορθής δήλωσης του ασφαλισμένου είναι «συντάξεις self-service» (Ξενογιαννακοπούλου). Η αξιοποίηση της περιουσίας του ΟΑΕΔ για φθηνή στέγη είναι «πλιάτσικο των αποθεματικών σε real estate» (Φωτίου). Διότι η καθιέρωση λογαριασμού δεξιοτήτων, όπου θα καταγράφονται οι καταρτίσεις των ανέργων «μετατρέπει τον ΟΑΕΔ σε τροχονόμο προγραμμάτων κατάρτισης» (Σκουρολιάκος). Και, τέλος, διότι αλλάζει όνομα ο ΟΑΕΔ, ενώ το παλιό του όνομα «έχει περάσει στο DNA του και έτσι θα τον λέει ο κόσμος» (Αυλωνίτης).
Οταν το κόμμα επενδύει μόνο στην αποτυχία του αντιπάλου.
Αυτό το απάνθισμα συριζαϊκής αντιπολίτευσης δείχνει ότι όντως το πρόβλημα για το κόμμα δεν είναι (μόνο) ο Πολάκης. Είναι κυρίως η αδυναμία του να ξεκολλήσει από το «αντί-» της αντιπολίτευσης και να δοκιμάσει να επανεμφανιστεί ως επίδοξη συμπολίτευση, ικανή να αρθρώσει κάτι περισσότερο από καταγγελία και πλειοδοσία.
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έχει επενδύσει αποκλειστικά στην αποτυχία του αντιπάλου του – όχι στη δική του ικανότητα να πείσει. Σε αυτήν τη μονοδιάστατη καμπάνια, όπου το κόμμα υπάρχει μόνο ως ρεβανσιστικό εγχείρημα, ο πολακισμός μόνο παράταιρος δεν είναι.