Σε μια φωτογραφία κρατάει μια φέτα καρπούζι. Σε μια άλλη χαμογελάει με φόντο κάποιο χιονισμένο τοπίο, φοράει λευκό σκουφάκι, νιφάδες έχουν σκαλώσει στις μπούκλες της. Αμέτρητες στιγμές της έχει απαθανατίσει ο φακός: να είναι ντυμένη αγγελάκι σε σχολική γιορτή· να παίζει ποδόσφαιρο· να αγκαλιάζει τη νεογέννητη αδελφή της· να χορεύει· να τραγουδάει.
Mεγάλη Εβδομάδα πλέον –σχεδόν τρεις μήνες μετά τον θάνατο της εννιάχρονης Τζωρτζίνας και με τη μητέρα της προφυλακισμένη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση– και το ενδιαφέρον των ιδιωτικών κυρίως τηλεοπτικών σταθμών παραμένει στραμμένο στο έγκλημα (ή μήπως στα εγκλήματα;) της Πάτρας. Βούτυρο στο ψωμί των πιο πολλών πρωινών, μεσημεριανών και βραδινών εκπομπών η ανατριχιαστική υπόθεση. Αναμενόμενο. Εύκολη λεία η τηλεθέαση με τέτοια πρώτη ύλη: εικόνες και βίντεο της μικρής και των αδελφών της, με την αρμόζουσα μουσική υπόκρουση, για να ενεργοποιήσουν εύκολα το θυμικό. Πληροφορίες από την κλειδαρότρυπα για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, εκβιασμούς, εξωσυζυγικές σχέσεις. Αποκλειστικές πληροφορίες από γείτονες, κολλητούς, συναδέλφους, πρώην συντρόφους, καφετζούδες. Σχεδόν καθημερινές συνεντεύξεις των γονιών, δυο ανθρώπων πασιφανώς εγκλωβισμένων στην κινούμενη άμμο του ναρκισσισμού τους. Μάνος, η αρσενική Ρούλα. Ρούλα, ο θηλυκός Μάνος. Η μητέρα, λένε οι ειδικοί της ψυχικής υγείας, φαίνεται πως είχε μετατρέψει τα παιδιά της σε αντικείμενα ώστε να επιτυγχάνει τους στόχους της. Η ιδιωτική τηλεόραση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πώς τα αντιμετωπίζει; Ως ευπώλητο προϊόν. Εστιάζοντας στο αποτέλεσμα, όχι στις γενεσιουργούς αιτίες. Στοχεύοντας στο έντονο συναίσθημα για όσα έγιναν και όχι στον ουσιαστικό διάλογο για να μην ξαναγίνουν.
Κι ενώ η Τζωρτζίνα πεθαίνει κάθε μέρα, ξανά και ξανά, σε απευθείας μετάδοση, κανείς δεν βοηθά άλλες «Τζωρτζίνες», μελλοθάνατες. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων –σοβαρά υποστελεχωμένες και χωρίς σαφές και επαρκές θεσμικό πλαίσιο αρμοδιοτήτων– μπορούν να διαχειριστούν μόλις το 20% των καταγγελιών παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης ή υποθέσεων για τις οποίες έχει διαπιστωθεί ότι παιδιά βρίσκονται σε κίνδυνο. Ολα αυτά τα παιδιά παραμένουν στο σκοτάδι. Τα φώτα της δημοσιότητας θα πέσουν πάνω τους όταν θα είναι πια αργά: όταν θα μετράμε κι άλλα θύματα. Ομως η φρίκη δεν μπορεί να λειτουργεί σαν «ορεκτικό» για περισσότερο τηλεοπτικό θέαμα. Πρέπει, επιτέλους, να γίνει αφορμή για πράξεις, ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα αδικοχαμένα παιδιά.