Σκαρφαλώνω στις ανηφοριές που οδηγούν στον λόφο Σκουζέ. Από τον πέτρινο ναό του Αγίου Αιμιλιανού οι ψαλμωδίες των τελευταίων Χαιρετισμών ξεχύνονται στη γειτονιά· για λίγο έχω την ψευδαίσθηση πως αιωρούμαι σε έναν αθηναϊκό πίνακα του Σπύρου Βασιλείου. Τα παλιά σπίτια, όχι όλα όμορφα ή σπουδαία (με αισθητικούς ή αρχιτεκτονικούς όρους), με επιστρέφουν στο σήμερα, όπως και τα πιτσιρίκια με τις μπάλες του μπάσκετ στα χέρια και τα πειράγματα.
Απλώνεται μια ωραία ησυχία, το σούρουπο είναι γλυκό και στο βάθος του ορίζοντα ένας πυρακτωμένος ουρανός σκηνογραφεί ειδυλλιακά ένα κομμάτι Αθήνας για το οποίο ακούμε (ή διαβάζουμε) σπάνια. Αν περπατήσω λίγο πιο γρήγορα θα προλάβω το τελευταίο φως της ημέρας να πέφτει πάνω στα περιφραγμένα μνημεία του Καρόλου Μίλερ και του Σαρλ Λενορμάν στην κορυφή του λόφου του Κολωνού. Η ίδια ησυχία, μια αίσθηση οικειοθελούς απόσυρσης από τη φλύαρη καθημερινότητα που ταξιδεύει από στενό σε στενό, από παράθυρο σε παράθυρο. Από δω το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο, που εσχάτως έγινε καλλιτεχνικός προορισμός χάρη στο φιλόδοξο εκθεσιακό πρόγραμμα του πολιτιστικού οργανισμού ΝΕΟΝ, είναι κυριολεκτικά δύο βήματα. Ο σταθμός του μετρό στα Σεπόλια απέχει περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια. Και η απόσταση από την Ακαδημία Πλάτωνος επίσης περπατιέται. Μέσα σε μια βόλτα μισής ώρας έχω μπροστά μου τον χάρτη μιας πόλης στα μετόπισθεν: όλα συνδέονται, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος, όλα βγάζουν νόημα. Και ταυτόχρονα επιζούν κάτω από ένα λεπτό στρώμα γενικής αδιαφορίας. Σκέφτομαι: μήπως έτσι είναι καλύτερα; Για μια στιγμή το μυαλό μου διακτινίζεται στα Πετράλωνα πριν γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Μήπως αφήσουμε τον Κολωνό και τους λόφους του στην ησυχία τους; Δηλαδή στα σχετικά λογικά τους ενοίκια, στην έλλειψη «εμβληματικών» αστικών αναπλάσεων, που στρέφουν τη μιντιακή προσοχή στον επόμενο ανερχόμενο προορισμό ψυχαγωγίας;
Θα άξιζε τον κόπο οι ξένοι επισκέπτες μας να έφταναν έως εδώ; Χωρίς καμία αμφιβολία. Και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι πολύ αποφασισμένοι θα τα καταφέρνουν. Αλλά κάτι άλλο μου φαίνεται πιο σημαντικό: χρειάζεται οι κάτοικοι αυτών των αρχαίων και κάπως ξεχασμένων δρόμων δυτικά της Ομόνοιας να νιώσουν ότι είναι αναπόσπαστο μέλος ενός ενιαίου οργανισμού που νοιάζεται και ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Πρέπει να εμφυσήσουμε στους ανθρώπους αυτούς ένα είδος περηφάνιας που σχετίζεται με τη ζωή τους, με την καθημερινότητά τους. Πρέπει η δημοτική και κρατική αρωγή και φροντίδα να είναι πολλαπλάσιες του μέσου όρου. Είναι θέμα δημοκρατίας.