Μια νέα ομάδα μαθητών θα προστεθεί στους 18χρονους υποψηφίους των Πανελλαδικών Εξετάσεων, που αφιερώνουν κάθε χρόνο τις διακοπές του Πάσχα σε φροντιστήρια και εξεταστική προετοιμασία. Τα 12χρονα της ΣΤ΄ Δημοτικού, που θα διεκδικήσουν στις 7 Μαΐου μία θέση στα Πρότυπα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, μαθαίνουν από νωρίς τα άγχη των εξετάσεων – όσα τουλάχιστον έχουν γλιτώσει από ένα αυστηρό γονεϊκό «μάτι» που κατοπτεύει βαθμοθηρικά τις επιδόσεις του παιδιού από το Δημοτικό.
Οι γονείς τους μάλιστα διαμαρτύρονται, θεωρώντας ότι φέτος το υπουργείο Παιδείας κακώς άλλαξε την ημερομηνία των εξετάσεων εισαγωγής –έως πέρυσι ήταν στα τέλη Ιουνίου, μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων– και δεν δίνει το χρονικό περιθώριο στα παιδιά να προετοιμαστούν επαρκώς, στα φροντιστήρια! Διότι «επαρκώς» στην Ελλάδα σημαίνει φροντιστήριο. Κάποιοι μάλιστα κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Το οικονομικό κόστος για την οικογένεια σημαντικό, αλλά ας μην αγνοούμε τις ψυχολογικές επιπτώσεις στα παιδιά καθώς και την εξεταστική «νοοτροπία» που στοιχειώνει από νωρίς κάθε γενιά Ελλήνων μαθητών.
«Οι στόχοι των φινλανδικών σχολείων είναι πολύ ευρύτεροι από το να γράφουν καλά οι μαθητές στις εξετάσεις», γράφει η Λούσι Κρέχαν στο βιβλίο «Φυτώρια ευφυΐας» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), κάνοντας ένα ταξίδι στα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου. Αντίθετα, όλοι οι παιδαγωγοί στη χώρα μας παρατηρούν ότι στο ελληνικό σχολείο οι περισσότεροι μαθητές μελετούν όχι γιατί τους αρέσουν οι γνώσεις αλλά χρησιμοθηρικά: για να είναι έτοιμοι ενόψει των (όποιων) εξετάσεων.
Καθοριστικός είναι ο ρόλος των γονιών. Για παράδειγμα, στις εξετάσεις για τα Πρότυπα δεν υπάρχει εξεταστέα ύλη και η φιλοσοφία των θεμάτων είναι διαφορετική από εκείνη των σχολικών διαγωνισμάτων. Ωστόσο, οι γονείς αγωνιούν και επιμένουν να «μπουκώνουν» τα παιδιά με φροντιστήρια, εντείνοντας έτσι τον εξεταστικό τους πανικό. Δεν αφήνουν τα παιδιά να δοκιμαστούν σε ένα νέο πεδίο γνώσεων, αλλά ακολουθούν την περπατημένη των φροντιστηρίων που οι ίδιοι γνωρίζουν. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, που θωρακίζουν οι κυβερνητικές πολιτικές και η κοντόθωρη νοοτροπία των γονιών.