Επιδοκιμασία των παροτρύνσεων για αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία αλλά και έμφοβες αντιδράσεις στην αφειδή παροχή βοήθειας σε όπλα. Ενθουσιώδεις τοποθετήσεις για το σαρωτικό κύμα αλληλεγγύης προς τους Ουκρανούς αλλά και επιθετικές υπομνήσεις για «μη πολιτικά ορθή στάση απέναντι στον ανθρώπινο πόνο», για αλληλεγγύη «δύο ταχυτήτων ανάλογα με την καταγωγή των προσφύγων» – πολιτικές ηγεσίες και ΜΜΕ, είπαν δυσφορούντες εκπρόσωποι ΜΚΟ, «δεν αντιμετώπισαν με την ίδια θέρμη Σύρους, Αφγανούς, Ιρακινούς εκτοπισμένους». Πλανητική ανακούφιση για την εκλογή Μακρόν και τη διατήρηση του ισχυρού ρόλου του στην ενωμένη Ευρώπη, αλλά και υφέρπουσα δυσφορία για τον «εκλογικό μονόδρομο έναντι των άκρων που ενίσχυσε». Κατακραυγή για την πιθανή μετατροπή του Twitter του ενός ανδρός, του Ελον Μασκ, σε βήμα παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, αλλά και χειροκροτήματα για το «άνοιγμα της πλατφόρμας στον πλουραλισμό και στις αντισυστημικές απόψεις».
Και οι αντιπαραθέσεις δεν σταματούν στους ήπιους τόνους, στο άνοιγμα της βεντάλιας των διαφορετικών απόψεων, στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι δημοκρατίες. Εξελίσσονται σε έναν άγριο πόλεμο ανάμεσα στα ιδεολογικά στρατόπεδα, με τους μαχητές να σκάβουν, ειδικά στο Διαδίκτυο, όλο και πιο βαθιά χαρακώματα εκατέρωθεν όλων των καυτών θεμάτων, εκτοξεύοντας τις πεποιθήσεις τους ως οβίδες. Ποδοπατώντας κατά συρροή τη γραμμή που μας χωρίζει από την πόλωση, το μοίρασμα των κοινωνιών σε δύο αγεφύρωτα μέρη. Η, έτσι κι αλλιώς, δύσκολη αλλαγή πεποιθήσεων, καθώς αυτές συνδέονται στενά με την ταυτότητα των ανθρώπων, μοιάζει πλέον ανέφικτη. Οι ιδεολογικές τοποθετήσεις, αμετακίνητες σαν βράχος και εύφλεκτες σαν σωρός από δυναμίτιδα, σπρώχνουν τους ανθρώπους σε λεκτικές συρράξεις αποκλείοντας την αναζήτηση της όποιας αλήθειας. Η απόσταση μεγαλώνει τόσο που δεν ακούγεται καν η αντίθετη άποψη. Και μόνο η στάση για ακρόαση, η οποία θεωρείται ένα από τα θεμέλια της πολιτικής σοφίας, βιώνεται ως απειλή.
Το ερμητικό κλείσιμο σε πολιτικοϊδεολογικές κοινότητες, σε ένα σύμπαν όπου οι δύο πλευρές συναντώνται όλο και σπανιότερα, φανατίζει και ωθεί προς τα άκρα. Και ο φανατισμός, ο δογματισμός, η πόλωση ανοίγουν την πόρτα στον λαϊκισμό, που υποχώρησε αλλά συσπειρώνεται ξανά στο κατώφλι της εξουσίας, που ενισχύει τη μνησικακία και την εχθρότητα απέναντι στη δημοκρατία – και τρέφεται από τις κρίσεις. Καιροφυλακτεί μια ακόμη μπροστά μας.