Η ρωσική βαρβαρότητα, ένα φονικό κουβάρι από άγρια σφυροκοπήματα αμάχων, εκτελέσεις, βιασμούς, εκβιασμούς, απειλές, ψεύδη και το ουκρανικό δράμα, οι αμέτρητες στιγμές που στενάζουν κάτω από την ανεξάντλητη φρίκη έπαψαν να μονοπωλούν κάθε ώρα, κάθε λεπτό την επικαιρότητα. Μετουσιώθηκαν σε χρόνια πληγή 2.000 χλμ. βορειοανατολικά. Πτυχές του εξαπολυμένου πολέμου, ο υβριδικός, ο πόλεμος προπαγάνδας, ο στρατιωτικός, ο θρησκευτικός, θάφτηκαν κάτω από τη ζωηρή ανησυχία για τον ενεργειακό πόλεμο που μας γκρεμίζει στην άβυσσο της οικονομικής ασφυξίας. Το σοκ στις αγορές εμπορευμάτων, το ισχυρότερο των τελευταίων 50 ετών, θα διατηρήσει –κατά την Παγκόσμια Τράπεζα– τις τιμές σε «ιστορικά υψηλά επίπεδα» μέχρι το τέλος του 2024.
Επαψαν λοιπόν να απασχολούν ο Γολγοθάς του απεγκλωβισμού αμάχων, το ξεκλήρισμα γενεών, η μέχρι θανάτου πείνα και δίψα των πολιορκημένων, το χυμένο αίμα στα οδοστρώματα, οι ουρές των ξεριζωμένων στα σύνορα γειτονικών χωρών, οι «ουρανοί» που αφανίστηκαν.
Επαψε να εξάπτει την περιέργεια η χρήση του ιερού πολέμου, πίσω από τον στρατιωτικό, ως πολιτικού όπλου. Ο Πούτιν ξεσήκωσε ρήσεις από τις Γραφές για να παρουσιάσει «τον πόλεμο για κάτι μεγαλύτερο από πολλές ζωές» ως «πράξη αυτοθυσίας και αγάπης προς τους φίλους», ενώ ο Κύριλλος, σε ένα εμπρηστικό κήρυγμα που εξυπηρετούσε τις δικές του βλέψεις στην Ουκρανία βάφτισε την εισβολή στη γείτονα «πολιτιστική αναμέτρηση με τη Δύση». Το Κίεβο έγινε και πάλι η «ιερή πόλη» προς ανακατάληψη. Μόνο 300 ιερείς από τους 40.000 Ρώσους κληρικούς κατάφεραν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας κατά του «αδελφοκτόνου πολέμου στην Ουκρανία».
Η πληγή χρόνισε. Κι όσο διαρκεί ο πόλεμος τόσο θα λησμονείται, θα μπερδεύεται η αλήθεια με το ψέμα, με ένα τρόπο θα κερδίζει ο Πούτιν.
Ούτε απασχολεί, για παράδειγμα, η αύξηση των μισθοφόρων στον ρωσικό στρατό, που ενδέχεται να αλλάξει την πορεία του πολέμου. Από το πλευρό των Ουκρανών μοιάζει να αποχωρούν εθελοντές, κυρίως Ευρωπαίοι και Βορειοαμερικανοί, χωρίς στρατιωτική εμπειρία, που εντάχθηκαν στη Διεθνή Λεγεώνα Εδαφικής Αμυνας για μια σέλφι και για ιστορία και τρόμαξαν από τη βαρβαρότητα του πολέμου· λοιποί ξένοι μαχητές παραμένουν. Στη ρωσική πλευρά, δείχνουν να αυξάνονται, πλην των Τσετσένων, οι Λίβυοι και οι Σύροι μαχητές επ’ αμοιβή, όπως και οι μισθοφόροι του παραστρατιωτικού ομίλου Wagner. Σύμφωνα με έκθεση της μη κερδοσκοπικής ερευνητικής ομάδας παγκόσμιας ασφάλειας Soufan Center, «τα πράγματα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία, καθώς εμπλέκονται, πλην των εθελοντών, μια σειρά βίαιων μη κρατικών παραγόντων – ιδιωτικοί στρατιωτικοί εργολάβοι, μισθοφόροι, ξένοι μαχητές, εξτρεμιστές και μέλη τρομοκρατικών ομάδων». Ο όμιλος Wagner, ο φερόμενος ως ιδιωτικός ρωσικός στρατός (το Κρεμλίνο αρνείται την ύπαρξή του), εκτιμάται ότι χρηματοδοτείται από τον ολιγάρχη Γεβγκένι Πριγκόζιν, τον επονομαζόμενο «σεφ του Πούτιν», που καταζητείται από τις ΗΠΑ για εκστρατείες παραπληροφόρησης. Ο όμιλος ξεκίνησε τη δράση του το 2014 στο Λουγκάνσκ και στο Ντονέτσκ, συνέδραμε στην προσάρτηση της Κριμαίας και έκτοτε επιχειρεί σε ζώνες συρράξεων σε όλον το κόσμο, εκπαιδεύοντας μαχητές, πολεμώντας, εκφοβίζοντας πληθυσμούς, λεηλατώντας φυσικούς πόρους. Το 90% των μισθοφόρων του έχει συγκεντρωθεί τώρα στην Ουκρανία.
Ιστορίες που περισσότερο τέρπουν παρά πονούν. Αλλωστε, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ένωσε καθολικά τους αντιπαρατιθέμενους Ελληνες· στη χώρα μας, το κύμα αλληλεγγύης προς στους αντιστεκόμενους Ουκρανούς συνδέθηκε λιγότερο από αλλού με την αναβίωση των φιλελεύθερων αξιών. Δεν ταυτίστηκε η ουκρανική λεγεώνα ξένων με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες του ισπανικού εμφυλίου.
Και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεθωριάζει από το σφίξιμο του ζωναριού και τη συνήθεια, φθίνει κάτω από τις στρώσεις νέων ειδήσεων, την υπόθεση της Πάτρας, το μέλλον του Twitter στα χέρια του Ελον Μασκ, την εκτέλεση Σκαφτούρου. Στην εποχή των ψηφιακών πεδίων μαχών, επανέρχεται η αδιαφορία για τον αλλότριο πόνο μαζί με την εξάντληση, τη δυσπιστία, τον κυνισμό, την περιχαράκωση μέσα στη βολική ιδιώτευση, το προσκεφάλι κάτω από όλες μας τις κοπώσεις. Ο χρόνος που περνά δεν είναι με το μέρος της Ουκρανίας. Οσο κρατά ο πόλεμος τόσο θα λησμονείται, θα υποχωρεί η εικόνα της κόλασης, θα μπερδεύεται η αλήθεια με την προπαγάνδα, θα μετρά περισσότερο από το δίκιο και την ελευθερία η τιμή της βενζίνης και των προϊόντων. Και με ένα τρόπο θα κερδίζει ο Πούτιν.