Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν στερείται κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, όπως οικτίρουν πολιτικοί και αναλυτές, διότι απλούστατα έχουν εκχωρήσει τους δύο βασικούς αυτούς τομείς κυριαρχίας μιας πολιτικής οντότητος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν έχει πρακτικώς καμία σημασία να διερευνηθούν τα αίτια αδυναμίας πλήρους χειραφετήσεως της Ενώσεως, που δεν μπορεί αλλά ούτε επιθυμεί να απαλλαγεί από το σύνδρομο της «τροφού», που δεν είναι άλλη από την Ουάσιγκτον.
Ενδεχομένως να μην πρόκειται καν περί ανικανότητος ή ελλείψεως Ευρωπαίων ηγετών μεγάλου διαμετρήματος, αλλά απλώς για έκφραση «πολιτικής συνέσεως», που οδηγεί σε εναρμόνιση τους Ευρωπαίους με τον «ηγέτη του ελευθέρου κόσμου», τον κ. Τζο Μπάιντεν. Υπάρχουν μάλιστα κάποιες ενδείξεις ότι τα πράγματα άρχισαν ήδη να κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή.
Αιφνιδιάστηκαν πολλοί με μια νέα «ιδέα» που διατύπωσε ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, σε ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο πριν από λίγες μέρες, περί δημιουργίας μιας νέας πολιτικής ευρωπαϊκής κοινότητος, που θα εξασφαλίσει σε χώρες μη μέλη της Ε.Ε. χώρο συνεργασίας στους τομείς πολιτικής, ασφάλειας, ενέργειας, μεταφορών, επενδύσεων και διακινήσεως των πολιτών.
Ο κ. Μακρόν αναφέρθηκε ειδικότερα στην Ουκρανία, στις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων και υπονόησε τη Βρετανία. Φρόντισε βέβαια να προσπεράσει την Τουρκία, αλλά περί αυτής θα ενεργήσει η Ουάσιγκτον, εν ευθέτω χρόνω. Διά του τρόπου αυτού θα υποστηρίξουν κάποιοι ότι επιχειρεί να αποθαρρύνει και την Ουκρανία, που φιλοδοξεί να εξασφαλίσει τον Ιούνιο καθεστώς υποψηφίας χώρας, δίχως να πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις.
Απευθυνόμενος στο ίδιο ακροατήριο, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι εξέθεσε σχέδιο μεταρρυθμίσεων των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, με στόχο την κατάργηση της ομοφωνίας στη λήψη κρισίμων αποφάσεων. Την άποψή του αυτή θα αναπτύξει ο κ. Ντράγκι ενώπιον του Κογκρέσου.
Με τους ρυθμούς που η Ενωση κινείται, οι αλλαγές θα απαιτούσαν χρόνο πολύ, αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επισπεύσει ήδη όλες τις διαδικασίες, που οδηγούν στην απορρόφηση της Ενώσεως από τις ΗΠΑ. Υπάρχουν κάποιοι που θα θρηνήσουν για την πορεία των εξελίξεων. Κακώς, διότι η ψευδαίσθηση αυτονομίας θα υπάρχει πάντοτε. Οσο για τον κοινό πολίτη, έχει πολύ πιο ουσιαστικά και επείγοντα προβλήματα που τον απασχολούν.