Διαβάζω πως η HSBC, μια τράπεζα που ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα, κινδυνεύει να «σπάσει» σε δύο κομμάτια, γιατί αυτό απαιτεί ο μεγαλύτερος μέτοχός της, η κινεζική ασφαλιστική εταιρεία Ping An. Διαβάζω ακόμη πως η συμφωνία που συνήψε η γαλλική εταιρεία Alstom με το γερμανικό κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης για την προμήθεια 130 ηλεκτροκίνητων τρένων, σηματοδοτεί τη μετάβαση σε μορφές μετακίνησης και μεταφοράς λιγότερο ενεργοβόρες.
Επίσης σημαντική είναι η είδηση πως ο Τζο Μπάιντεν σχεδιάζει να μειώσει τους δασμούς σε συγκεκριμένα κινεζικά προϊόντα, για να αποκλιμακωθούν οι τιμές τους. Ενώ δύο γκουρού του χρηματιστηρίου προειδοποιούν πως έρχεται χρηματιστηριακή κρίση ανάλογη του 1929 και του 2008, με μεγάλη απώλεια πλούτου.
Αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν στον πλανήτη μας, συνθέτοντας ένα μέρος της μεγάλης εικόνας. Της εικόνας δηλαδή που επηρεάζει καταστάσεις και διαμορφώνει τις εξελίξεις παγκοσμίως. Μια χώρα, όσο πιο καλά αφουγκράζεται αυτό που έρχεται, τόσο πιο καλά προετοιμάζεται για να το υποδεχτεί και να το αντιμετωπίσει. Δυστυχώς και σε αυτόν τον τομέα υστερούμε. Σταθερά αδυνατούμε να δούμε το δάσος, καθώς χανόμαστε μέσα στα δέντρα. Είναι ένα ιστορικό μειονέκτημα όχι μόνον του πολιτικού συστήματος της πατρίδας μας, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας συνολικά.
Ενώ συμβαίνουν στον έξω κόσμο αυτά που προανέφερα, εμείς ασχολούμαστε με το αν θα κτισθεί και, κυρίως, με το πώς θα κτισθεί μια πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη στο ΑΠΘ. Προς τούτο καταναλώνουν ενέργεια, φαιά ουσία και εργατοώρες η Πρυτανεία, οι εισαγγελείς, τα ΜΑΤ, τα πολιτικά κόμματα, οι δημοσιογράφοι.
Δεν πρόκειται απλώς για μια μιζέρια. Η μιζέρια παλεύεται και αντιμετωπίζεται. Πρόκειται για την ανοησία που μαστίζει ένα κομμάτι, όχι ασήμαντο, της ελληνικής κοινωνίας, που όμως λειτουργεί παραλυτικά και στο υπόλοιπο. Και αυτό δεν χαρακτηρίζει μόνο τους πανεπιστημιακούς χώρους. Απλώς εδώ είναι πιο ορατή αυτή η νοσηρή κατάσταση, γιατί είναι και χρόνια και κραυγαλέα.
Διαχρονικά υπεύθυνοι δεν είναι μόνον οι δράστες, αλλά όλοι αυτοί που τους άφηναν –για να μην πω ότι τους κανάκευαν κιόλας– επί πολλές δεκαετίες να καταστρέφουν πανεπιστήμια, επιχειρήσεις, να ταλαιπωρούν τους πολίτες, να χαλούν συνειδήσεις. Το πολιτικό σύστημα θερίζει ό,τι έσπειρε.