Στην πολιτική υπάρχουν δύο δρόμοι ηγεσίας: ο πρώτος είναι του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1910, όταν έκανε την πρώτη του ομιλία στον ελληνικό λαό, είπε «οι εκλογείς εκλήθησαν προς συγκρότησιν διπλής αναθεωρητικής Βουλής…». Υπήρξε βοή από το πλήθος: «Συντακτική θέλουμε. Συντακτική…». Βενιζέλος: «Είπα. Αναθεωρητική». Επικράτησε σιγή στην πλατεία και όπως προσφυώς έγραψε κάποιος, «από εκείνη τη στιγμή η Ελλάδα είχε ηγέτη. Δεν τον ανακήρυξε η φωνή, αλλά η σιωπή του λαού».
Ο άλλος τρόπος είναι αυτός που κάποιοι αποδίδουν στον κ. Αντώνη Σαμαρά –πιθανότατα εν αγνοία του ιδίου– και συνοψίζεται στο ευφυολόγημα ενός Βρετανού πολιτικού: «Είμαι ο ηγέτης τους, πρέπει να τους ακολουθήσω». Θέλοντας να δικαιολογήσουν τις κοινοτοπίες που εκφώνησε ο πρώην πρωθυπουργός στο συνέδριο της Ν.Δ. –συν τα τερπνά για τον Αγιο Παΐσιο– ισχυρίζονται ότι ο κ. Σαμαράς προσφέρει υπηρεσία, διότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί πολιτικώς ψεκασμένοι, οι οποίοι γλυκοκοιτούν τα ακροδεξιά σχήματα που άρχισαν να ξεφυτρώνουν.
Δεν θα κάνουμε δίκη των προθέσεων του κ. Σαμαρά. Δεν ξέρουμε αν στόχος του ήταν να κρατήσει τους παραπλανημένους νεοδημοκράτες στο μαντρί. Ομως η θεωρία αυτή δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Το πρώτο είναι: μέχρι πού φτάνει η κολακεία του λαού, δηλαδή πόσο νερό πρέπει να βάλει στο κρασί του ένας πολιτικός για να μη χάσει ψήφους; Αν σκεφτούμε, δε, ότι η Ελλάδα είναι ιστορικώς αριστερόστροφη, τότε με βάση αυτή τη θεωρία ο κ. Σαμαράς μάλλον έπρεπε να αναφωνήσει «εμπρός της γης οι κολασμένοι».
Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επί πολλά χρόνια υφίσταται την κριτική ότι δεν είχε ξεκαθαρίσει το ιδεολογικό του προφίλ, με αποτέλεσμα να συνωστίζονται στο ίδιο κόμμα λαϊκιστές και εκσυγχρονιστές, λεβεντοπατριώτες και σοβαροί. Είναι, δε, εντυπωσιακό ότι κάποιοι που σήμερα δικαιολογούν τον ακροδεξιό λαϊκισμό στελεχών της Ν.Δ. στο όνομα ενός «ευρύτερου καλού» («τι να κάνουν και αυτοί; Πρέπει να συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους μη στρίψουν ακροδεξιά») έσχιζαν τα ιμάτιά τους για τον αριστερό λαϊκισμό κάποιων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ηθελαν το κόμμα αυτό να είναι αγνό, άσπιλο, εκσυγχρονιστικό.
Περασμένα, ξεχασμένα; Οχι. Η ίδια κριτική ακούγεται και τώρα, μόλις ακουστεί μια αριστερή παρόλα από τα νέα αμούστακα στελέχη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, λες κι αυτό το κόμμα, σε αντίθεση με τη Ν.Δ., δεν έχει λαϊκιστικό κομμάτι να ταΐσει. Να σημειώσουμε επιπλέον ότι ο κίνδυνος για το ΠΑΣΟΚ είναι ορατός και ιστορικώς τεκμηριωμένος. Συνεθλίβη από τον αριστερό λαϊκισμό, όταν είπε κι έπραξε το σωστό, σε αντίθεση με τη Ν.Δ., που απλώς γρατζουνίστηκε από τον εκ δεξιών λαϊκισμό.