Τα τελευταία γεγονότα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και η πολιτική ένταση που τα συνοδεύει είναι αποκαλυπτικά για το τι θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες. Αποτελεί διαχρονική ντροπή της δημοκρατικής πολιτείας το διαβόητο στέκι, στο οποίο επί 34 χρόνια είχαν κατασκηνώσει πάσης φύσεως παράνομοι. Ακόμη χειρότερα τώρα, προκαλείται χάος επειδή γίνεται προσπάθεια να κατασκευαστεί στη θέση του μια βιβλιοθήκη, και βρίσκουν ευκαιρία οι… πασίγνωστοι άγνωστοι να επιδίδονται στο καταστροφικό έργο τους. Οταν το κράτος υποχωρεί και αφήνει χώρο στους παρανόμους να λεηλατούν δημόσια περιουσία και να τραμπουκίζουν φοιτητές και εκπαιδευτικούς, κάτι δεν πάει καλά με τους θεσμούς. Η φοβική στάση αρκετών πρυτανικών αρχών (όχι τόσο στο ΑΠΘ) μπορεί να είναι κατανοητή, αλλά όχι δικαιολογημένη. Οποιος δεν αντέχει το βάρος της θέσης που αναλαμβάνει, μπορεί απλώς να την εγκαταλείψει.
Οι πολίτες προφανώς αντιλαμβάνονται ότι αυτά που λέει ο Αλ. Τσίπρας για τα ΑΕΙ στην πραγματικότητα τιμωρούν τα δικά τους παιδιά, που προσπαθούν να σπουδάσουν στην Ελλάδα.
Η παρούσα κυβέρνηση εξελέγη με κυρίαρχο σύνθημα, μεταξύ άλλων, την επιβολή του νόμου και στα πανεπιστήμια. Ψήφισε ένα νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία (ο οποίος πέρασε και από το Συμβούλιο της Επικρατείας) και έχει υποχρέωση να τον εφαρμόσει ανεξαρτήτως πιέσεων και εκβιασμών από θορυβώδεις μειοψηφίες. Δεν μπορεί να πει κανείς λέξη για την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, η οποία κινείται με συνέπεια και τόλμη. Αντιθέτως, σε άλλα μέλη της κυβέρνησης που είναι επιφορτισμένα με την τήρηση της τάξης διαπιστώνει κανείς παλινωδίες και αμφισημίες, που δεν θα έπρεπε, αφήνοντας χώρο σε παρερμηνείες. Στο τέλος, όσοι κάνουν μπρος-πίσω, όπως διδάσκει η Ιστορία, θα υποστούν διπλό κόστος. Εν ολίγοις, η κυβέρνηση έχει μόνο μία δυνατότητα: να υλοποιήσει, επιτέλους, στο ακέραιο τις δικές της δεσμεύσεις με κάθε κόστος, αν δεν θέλει να χάσει σε αξιοπιστία και κύρος από τη μεγάλη δεξαμενή των λογικών, που έχουν αγανακτήσει με το καθεστώς παρανομίας που επικρατεί για δεκαετίες. Οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και οι φοβίες ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, οι οποίοι πολιτεύονται με το… γάντι ενώ οι καταστάσεις απαιτούν αποφασιστικότητα, πρέπει να αλλάξουν τώρα, διότι σε λίγους μήνες, οπότε θα οξυνθεί η πολιτική σύγκρουση, τα όρια θα στενέψουν επικίνδυνα. Η καταγγελία της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που χαϊδεύει κάθε παραλογισμό και ακρότητα στα πανεπιστήμια, όπως άλλωστε κάνει για τα πάντα, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένοχο κυβερνητικό παρελθόν και προσπαθεί με ακραίο λαϊκισμό να γυρίσει τη χώρα στο χάος του 2012, γι’ αυτό άλλωστε έχει την ισχνή απήχηση που βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Οι πολίτες προφανώς παρακολουθούν και αντιλαμβάνονται ότι αυτά που λέει ο Αλέξης Τσίπρας για τα ΑΕΙ στην πραγματικότητα τιμωρούν τα δικά τους παιδιά, που προσπαθούν να σπουδάσουν στην Ελλάδα, και όχι εκείνα που έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Αμφίσημη είναι, πάντως, και η θέση ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που σε κάποιες περιπτώσεις συναγωνίζονται σε ανοησία και τους γραφικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ευθύνη να επιβάλει τον ορθολογισμό στο συγκεκριμένο θέμα και, κυρίως, να μην ξεχνάει ότι το κόμμα του είχε ψηφίσει τον νόμο Διαμαντοπούλου, που θεωρήθηκε (ορθώς) καινοτόμος ασχέτως της κατάληξής του.