Είχαν άραγε ποτέ «εταίρους» οι αυτοκρατορίες, σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν απόλαυσαν την ισχύ τους, και σε όποια χρονική περίοδο; Είχαν ποτέ ισότιμους «φίλους και συμμάχους»; Πολύ δύσκολο να το υποστηρίξει κανείς, αν δεν θέλει να τον κηρύξει επανεξεταστέο η Ιστορία, η παλαιότερη και η πρόσφατη. Ακόμα κι όταν διατείνονταν ότι κινούνται από ωραίες προθέσεις, η καθεμιά με τον -ισμό της (εκπολιτισμός, εκδημοκρατισμός, εκχριστιανισμός, προλεταριακός διεθνισμός κ.ο.κ.), μονοθρονικές ήταν. Με έναν ηγεμόνα, στο ένα και μοναδικό κέντρο. Και με πολλές ακτίνες, προς κάθε κατεύθυνση, να λειτουργούν σαν άθραυστα νήματα εξάρτησης των δορυφόρων.
Ο Θουκυδίδης, που τον επικαλούμαστε με εξαιρετική συχνότητα, και εδώ και στα πανεπιστήμια ή στις «δεξαμενές σκέψης» του εξωτερικού, θα έπρεπε να μας έχει πείσει προ πολλού, με τόσες επαναλήψεις, ότι οι σχέσεις των πόλεων-κρατών τότε, των εθνικών κρατών σήμερα, καθορίζονται από συμφέροντα και όχι από δίκαια· ότι η ισχύς μεταμφιέζει σε δίκαιο το συμφέρον και το επιβάλλει είτε με εκβιασμούς και απειλές είτε με την ισχύ των όπλων· ότι αν κάποιος «ισότιμος σύμμαχος» έχει την αφελή ιδέα, εμπιστευόμενος συμφωνίες και όρκους, να διεκδικήσει την επαλήθευση της ισοτιμίας του στο πεδίο της πραγματικότητας, δεν έχει να περιμένει αβρή επανεξέταση της αναλογίας δικαιωμάτων και ευθυνών αλλά βαριά πληρωμή. Το ίδιο κι όποιος επιμένει να διατηρήσει την ουδετερότητά του. Γεμάτη Μυτιληναίους και Μηλίους η Ιστορία.
Μόνο μια διπλή αυταπάτη επιτρέπει στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας να εμφανίζεται ρητορικά βέβαιη ότι διατηρεί ισότιμες σχέσεις με το ηγεμονικό αμερικανικό κέντρο: η αυταπάτη ότι παραμένουμε ο ομφαλός του κόσμου, μολονότι ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά, και η αυταπάτη ότι και η προεδρία Τζο Μπάιντεν, όπως δα όλες οι προηγούμενες, τρέφει αγνά φιλελληνικά αισθήματα, που τα ενισχύει η δράση του πανίσχυρου (τρίτη αυταπάτη αυτή) ελληνικού λόμπι. Ακόμα κι αν ίσχυε το πρωθυπουργικό ρηθέν, ότι «η Ελλάδα είναι ο βασικός εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή», δεν πρόκειται για κάποιον σπουδαίο τίτλο που νομιμοποιεί την καύχηση. «Απομόνωση» της Τουρκίας, πάντως, μόνο οι ψευδαισθήσεις μας διακρίνουν. «Μαύρο πρόβατο» ο Ερντογάν, πλην αποσπά οφέλη και από τους δύο ποιμενάρχες, Αμερικανούς και Ρώσους. Εμείς μένουμε με τη χαρά που έχουμε πια αμερικανικό στρατό στην Αλεξανδρούπολη. Για να μας προστατέψει από ποιον;