Μιλώντας σε κοινή συνεδρίαση της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων σήμερα, έχοντας συναντηθεί με τον Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο χθες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στην πιο κεντρική πολιτική σκηνή του κόσμου. Η στιγμή είναι ιστορική και μόνο από το γεγονός ότι για πρώτη φορά Ελληνας πολιτικός τιμάται με την ευκαιρία να απευθυνθεί σε κοινή συνεδρία στο Κογκρέσο. Αυτό δείχνει το μέγεθος της αμερικανικής επένδυσης στην Ελλάδα σήμερα. Ο χρόνος θα δείξει την ουσία της επίσκεψης και το πώς θα επηρεάσει τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ και την πορεία των ελληνοτουρκικών. Σε συμβολικό επίπεδο, η στιγμή ήδη δείχνει τις καλές σχέσεις μεταξύ Αθηνών και Ουάσιγκτον και το πόσο αυτές επηρεάζουν τις σχέσεις τους με την Αγκυρα. Επίσης, η συζήτηση στην Ελλάδα που προηγείτο της επίσκεψης έδειξε τις παραμέτρους της άσκησης εξωτερικής πολιτικής, καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εσωστρέφεια της εσωτερικής πολιτικής σκηνής.
Κάθε ελληνική κυβέρνηση κατηγορείται από την αντιπολίτευση για «ενδοτισμό» έξω και «αναλγησία» μέσα.
Παρά το γεγονός ότι οι Ελληνες είναι πάντα ανοικτοί στον κόσμο –με εφοπλιστές, εμπόρους, ναυτικούς, φοιτητές, ιατρούς, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, κ.ά., να διαπρέπουν όπου βρεθούν–, η εξωτερική πολιτική μας καθηλώνεται από πρωτόγονες πολιτικές συμπεριφορές που αποβλέπουν μόνο σε εσωτερική κατανάλωση. Ηδη, η αντιπολίτευση έχει βάλει τόσο υψηλά τον πήχυ για την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, που εάν οι ΗΠΑ δεν ενδώσουν σε ό,τι απαιτούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση θα ελέγχεται για τον πατριωτισμό της. Για δεκαετίες βλέπαμε το Μακεδονικό ζήτημα να επηρεάζει και την εξωτερική και την εσωτερική πολιτική της Ελλάδας. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν ιδανική, όμως επιτεύχθηκε σε πείσμα έντονων διαφωνιών στο εσωτερικό των δύο χωρών. Αυτό στοιχίζει ακόμη και στις δύο. Οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και την Τουρκία είναι πολύ πιο δύσκολες και καθοριστικές για το μέλλον μας. Είναι ίσως ακαταμάχητος ο πειρασμός για τον ΣΥΡΙΖΑ να δυσκολέψει τη ζωή του Μητσοτάκη, ως «εκδίκηση» για τη στάση της Νέας Δημοκρατίας στο Μακεδονικό, ιδίως τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας «αναβαπτίστηκε» πρόεδρος και η ακρίβεια που ταλανίζει την κοινωνία ενισχύει τη θέση της αντιπολίτευσης.
Κάθε ελληνική κυβέρνηση κατηγορείται από την αντιπολίτευση για «ενδοτισμό» έξω και «αναλγησία» μέσα. Η πάγια αυτή τακτική τις κάνει υπερευαίσθητες στο πολιτικό κόστος και περιορίζει το περιθώριο κινήσεων στην εξωτερική σκηνή, κυρίως όταν απαιτούνται τόλμη, αποφασιστικότητα και ισχυρές συμμαχίες. Στον πόλεμο στην Ουκρανία, η ελληνική κυβέρνηση πήρε σαφέστατη θέση, παρά τη διαφωνία της αντιπολίτευσης και το παραδοσιακό φιλορωσικό ρεύμα στην πολιτική και κοινωνία. Στη θωράκιση της χώρας εναντίον της τουρκικής επιθετικότητας και άλλων απειλών, επίσης, φάνηκε έτοιμη και αποτελεσματική, παρά την κριτική. Ο Μητσοτάκης έχει δείξει ότι μπορεί να υπερβεί τα όρια της εσωστρέφειας. Ας δούμε αν θα το πετύχει και σε αυτή τη μοναδική αποστολή.