Οταν παλεύεις με τον εαυτό σου, ο πήχυς είναι «μεγάλος», μετά συγχωρήσεως. Ετσι τον χαρακτήρισε ο κ. Τζανακόπουλος, προφανώς εννοώντας ότι τον πήχυ τον έβαλαν ψηλά. Για να θεωρήσουν ότι οι εσωκομματικές εκλογές πέτυχαν, θα έπρεπε οι ψηφοφόροι να είναι διπλάσιοι από την προηγούμενη φορά. Ούτως ή άλλως, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, ελλείψει ανταγωνισμού, κατά συνέπεια το ενδιαφέρον μειωμένο. Ελλείψει ανταγωνισμού, κοινώς ελλείψει πολιτικής σύγκρουσης, προκειμένου η όλη υπόθεση να μην ξεφουσκώσει στη γενική αδιαφορία, χρειαζόταν κάποιο «μπούγιο». Την τέχνη την ξέρει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη διπλασιάσθηκαν. Δεν έχει σημασία αν ήταν δεκαπεντάχρονα που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου ή μετανάστες που, επίσης, είναι αμφίβολο αν μπορούν να ψηφίσουν στις εθνικές εκλογές. Στο τέλος της ημέρας, ο Τσίπρας μπόρεσε, επιτέλους, να γράψει ένα ακόμη κεφάλαιο της ιστορίας του. «Εδώ κερδίσαμε εκλογές με 60.000 μέλη, φαντασθείτε τι θα γίνει τώρα που έχουμε τα διπλάσια». Το ερώτημα, βέβαια, παραμένει κάπου χαμένο στη φασαρία των παρασκηνίων, εκεί όπου οι «τεχνικοί» της πολιτικής κουβαλάνε μαδέρια και έπιπλα για να στήσουν το σκηνικό. Τι ακριβώς ψήφισαν αυτά τα 170.000 μέλη; Σε ποιο δίλημμα απάντησαν; Και τι περίμεναν όταν ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα; Ακόμη καλύτερα: Τι περιμένουν σήμερα, την επόμενη μέρα; Η επόμενη μέρα των εκλογών είναι ακριβώς ίδια με την προηγούμενη. Οι εκλογές δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα.
Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι ο υποψήφιος είχε να αντιμετωπίσει μόνον τον εαυτό του. Το έχουμε ξαναζήσει. Και δεν εννοώ μόνον τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Αριστεράς και της προόδου. Αναφέρομαι στον θρίαμβο του ΓΑΠ το 2004, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα έξι χρόνια αργότερα. Και το πρόβλημα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εσωκομματικές διαδικασίες του που στην καλύτερη περίπτωση ενδιαφέρουν, εκτός από τον Τσίπρα, και τον Τσακαλώτο ή τον Φίλη. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το «πράγμα», αυτό το μπούγιο, αυτή η φασαρία καταγράφεται στη συλλογική τους συνείδηση ως «πολιτική ζωή». Αυτό δεν είναι πολιτική. Κι αυτή είναι η πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πά’ να μαζέψει ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους στις εσωκομματικές εκλογές, το ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί πλέον να παράγει πολιτική. Σήμερα δεν έχει να προτείνει στους ψηφοφόρους του τίποτε διαφορετικό απ’ αυτό που τους πρότεινε χθες. Δεν μπορεί καν να αιφνιδιάσει τους αντιπάλους του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει επειδή κάνει το ένα λάθος πίσω απ’ το άλλο. Χάνει επειδή είναι βαρετός. Πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονται στην Ελλάδα του 2022 αν ο Τσίπρας θα παραμείνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πόσοι τον ψήφισαν; Μόνον όσοι πιστεύουν ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στο 2015.