Οταν δεν υπάρχουν αντίπαλα πρόσωπα, στον ρόλο του αντιπάλου μπαίνουν οι αριθμοί. Ο μοναχικός δρομέας τρέχει με αντίπαλο το χρονόμετρο. Ο αρσιβαρίστας, με τα κιλά. Ο Τσίπρας, με τον πήχυ.
Η μοναξιά της πηχυομαχίας χλευάστηκε σαν ομφαλοσκοπική ιδιαιτερότητα της εσωκομματικής εκλογής στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν όμως πρωτότυπο να καλείται το κομματικό σώμα να επικυρώσει τον αρχηγό. Πρωτότυπο ήταν ότι κλήθηκαν δύο χωριστά κομματικά σώματα: οι ήδη εγγεγραμμένοι, που ψήφισαν και για την Κεντρική Επιτροπή· και οι νεοφώτιστοι, που ψήφισαν μόνο για πρόεδρο. Η ψήφος των νέων μετρούσε μόνο στην κάλπη προκαθορισμένου αποτελέσματος.
Κέρδισε ο Τσίπρας τον πήχυ; Και μόνο το ερώτημα μαρτυρεί ότι ο κομματικός ανταγωνισμός έχει περάσει σε νέα φάση. Ο πήχυς με τον οποίο αναμετρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν του ΠΑΣΟΚ.
Η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής η ανάγκη να αποκτήσει ερείσματα ανάλογα της εκλογικής επιρροής του. Να δείξει ότι ρίχνει ρίζες που θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τη στελεχική υπεροπλία του ΠΑΣΟΚ στον συνδικαλισμό και στην αυτοδιοίκηση.
Το στοίχημα που προσπέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το γεγονός ότι, τρία χρόνια μετά τις εκλογές, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ζωτική ανάγκη να συγκριθεί με όσους ψήφισαν για το αν το ΠΑΣΟΚ πρέπει να λέγεται ΠΑΣΟΚ είναι ενδεικτικό των νέων πολιτικών μεγεθών. Ο ΣΥΡΙΖΑ σιωπηρώς εκδηλώνει την αγωνία του για την πίεση που δέχεται από τον τρίτο.
Η άλλη –ανομολόγητη ή κι εντελώς ανεπίγνωστη– αγωνία αφορά τον ίδιο τον πρόεδρο. Παρότι κανείς δεν τον αμφισβητεί στο κόμμα του, ο Τσίπρας είναι ένας ηττημένος τέως πρωθυπουργός. Το εγχείρημα της –τρόπος του λέγειν– κομματικής «επανεκλογής» του μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί: ως απόπειρα επανανομιμοποίησης μιας καταψηφισμένης ηγεσίας.
Οι 110.000 που πήγαν στις κάλπες μόνο για να ψηφίσουν εκείνον του δίνουν ένα πιστοποιητικό κυριαρχίας στον χώρο του. Ενα πιστοποιητικό δηλαδή που δεν είχε ανάγκη. Εκείνο που είχε μετά τον Ιούλιο του 2019 ανάγκη είναι η ανανέωση του ίδιου – αυτό που συνήθως στενά μεταφράζεται ως μετατόπισή του προς το Κέντρο. Αυτού του είδους η ανανέωση –μια ουσιαστική ανταπόκριση στις αιτίες της εκλογικής του ήττας– δεν θα μπορούσε να συντελεστεί σε καμία εσωκομματική κάλπη.
Ο Τσίπρας έκανε ένα συνέδριο όπου οι όποιες διαφωνίες εξαντλήθηκαν στον τρόπο διανομής των κομματικών αξιωμάτων. Και επιδίωξε την επανανομιμοποίησή του σε μια κάλπη πανηγυρικού χαρακτήρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε να ευθυγραμμίσει το κόμμα με την ηγεσία. Αυτό το είχε ήδη καταφέρει σε μεγάλο βαθμό. Αλλο ήταν το δύσκολο στοίχημα: να ανανεώσει τη φυσιογνωμία του χωρίς να αλλάξει τον αρχηγό του. Με αυτό το στοίχημα δεν ασχολήθηκε καθόλου.