Νέος, αδύνατος με μακρύ μαλλί και εμφάνιση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «επιμελώς ατημέλητη» περπατώντας στο πεζοδρόμιο σταμάτησε λίγο μετά έναν κάδο σκουπιδιών. Επέστρεψε κάπως διστακτικά και στάθηκε μπροστά στον συγκεκριμένο κάδο, από το χείλος του οποίου «κρέμονταν» ρούχα που κάποιος είχε πετάξει. Επέλεξε κάτι που έμοιαζε με παντελόνι φόρμας, το ακούμπησε πάνω του σαν να δοκίμαζε το συγκεκριμένο μέγεθος, και αποφασίζοντας να το πάρει –κάποια άλλα αφού τα κοίταξε τα άφησε στο σημείο που βρίσκονταν–, το τύλιξε κάτω από το χέρι του και απομακρύνθηκε μέσα στη ζέστη του απομεσήμερου σε κεντρική περιοχή των Αθηνών. Δεν πέρασε πολλή ώρα, και από άλλη κατεύθυνση ένας κύριος ηλικιωμένος, φορώντας ρούχα αταίριαστα με την εποχή και την ώρα –ήταν μάλλινα και επιπλέον χοντρό μπουφάν–, προσέγγισε με βαριά βήματα τον ίδιο κάδο. Με τη σειρά του άρχισε να ψάχνει για κάποιο ρούχο που θα του «έκανε».
Η εικόνα ανθρώπινων υπάρξεων που βιώνουν ένα απίστευτο δράμα φτώχειας και που αναζητούν κάλυψη στοιχειωδών αναγκών ένδυσής τους εκεί όπου η υπόλοιπη κοινωνία πετάει τα σκουπίδια της, δεν είναι καινούργια. Ωστόσο, τα αρκετά τελευταία χρόνια, κάνει την εμφάνισή της στους δρόμους της πρωτεύουσας με αυξανόμενο ρυθμό. Νέο στοιχείο, επιπροσθέτως, είναι ότι σε αντίθεση με το παρελθόν η αναζήτηση γίνεται μέρα μεσημέρι, και όχι όταν το σκοτάδι αρχίζει να σκεπάζει την πόλη προσφέροντας έτσι προστασία από τα «αδιάκριτα» βλέμματα, σε όσους και όσες αισθάνονται εξαιρετικά άβολα με την ακάνθινη ζωή τους.
Ακούμε, μαθαίνουμε, υποψιαζόμαστε πως δεν είναι μόνον άστεγοι άνθρωποι αυτές οι υπάρξεις. Ανάμεσά τους και συμπολίτες μας οι οποίοι έχουν μεν στέγη, πλην όμως η στέγη αυτή απλώς καλύπτει μια ανομολόγητη κι επώδυνη πίκρα στέρησης ακόμα και φαγητού. Τα κοινωνικά συσσίτια που οργανώνονται από ομάδες πολιτών κάποιες Κυριακές σε πλατείες, μοιάζουν με φάρους που προσπαθούν να δείξουν σε μια κοινωνία πληγωμένη πως πρέπει να αφυπνιστεί και να μεριμνήσει για την επούλωση των πληγών της.
Περάσαμε πολύ δύσκολες εποχές, χρόνια και δραματικές στιγμές. Αναμφισβήτητα έχουν γίνει προσπάθειες «από τα πάνω», κυρίως με πρωτοβουλία κάποιων δήμων, ενώ έχουν δηλώσει με κάποιον τρόπο το δικό τους «παρών» και ΜΚΟ.
Είναι ολοφάνερο, ωστόσο, ότι δεν αρκούν. Χρειάζονται περισσότερα ή –ίσως– με καλύτερη οργάνωση και συντονισμό να γίνουν. Κοινή εκτίμηση είναι πως έρχονται ημέρες ακόμα πιο δύσκολες για όλους. Ας μη σηκώνουμε άλλο τα χέρια ψηλά: ας τα τεντώσουμε, μεγάλη αγκαλιά να γίνουν.