Τελικώς, μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικώς όσοι πάσχουν από αντιπολιτευτικό, αλλά και αντιμητσοτακικό, σύνδρομο δεν κατάλαβαν τι είπε ο πρωθυπουργός στο Κογκρέσο, με αποτέλεσμα στη μηδενιστική κριτική τους να εμφανιστούν βασιλικότεροι του βασιλέως. Οπου βασιλεύς είναι η Τουρκία, η οποία λίγες ώρες μετά το τέλος της ομιλίας κατάλαβε πως όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την αφορούσαν και φρόντισε να δείξει τη μέγιστη ενόχλησή της.
Στην Ελλάδα, όπου για την αντιπολίτευση ο νυν υπέρ πάντων αγών είναι να ασκεί «δομική» κριτική στην κυβέρνηση και να εντοπίζει μόνο αρνητικά στοιχεία στις επιλογές της, είναι υπερβολικό κάποιος να έχει απαιτήσεις ακόμη και για τα αυτονόητα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, θεωρούν ακόμη παράσημο για τον Τσίπρα ότι «είχε το ανάστημα», στην πρώτη του επίσκεψη ως πρωθυπουργού στη γερμανική καγκελαρία να πει, στην κοινή συνέντευξη Τύπου, ότι έθεσε στη Μέρκελ το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Το τι ακολούθησε, το πόσο επηρέασε αυτή του η «παλικαριά» την πορεία της σύγκρουσης της Αθήνας με το Βερολίνο και την Ευρωζώνη, και ποιος υπέκυψε τελικά στον εκβιασμό του άλλου, είναι προφανώς λεπτομέρειες που επιθυμούν να τις αγνοούν, αφού μάλλον περισσότερο μετράει η εικόνα και όχι η ουσία.
Φυσικά, δεν έχει ουσιαστική σημασία πόσο αθεράπευτα μίζερη και εσωστρεφής είναι η αντιπολιτευτική κριτική και πόσο «θλίψη, απογοήτευση και αγωνία» αισθάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιος απλά θα αντέτεινε την εικόνα της αντιπροέδρου των ΗΠΑ Κάμαλα Χάρις, της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι, των γερουσιαστών και των βουλευτών να χειροκροτούν όρθιοι τις αναφορές στην Κύπρο.
Αυτό που έχει σημασία είναι τι θα ακολουθήσει, ποια θα είναι η επόμενη ημέρα μετά την ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Η οποία ήταν αποτέλεσμα μιας συντονισμένης και συστηματικής επιχείρησης πολιτικών και ανθρώπων από την Ελλάδα και τις ΗΠΑ, με ενεργή ανάμειξη ισχυρών παραγόντων της ελληνικής διασποράς στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ανάλογα συντονισμένη και συστηματική πρέπει να είναι και εφεξής η δουλειά, ώστε να έχει συνέχεια η ενίσχυση της εικόνας της χώρας και να μη χαθεί η ευκαιρία. Το ζητούμενο δεν είναι να τραβήξει ο Μπάιντεν το αυτί του Ερντογάν. Αλλά να πειστεί η Ουάσιγκτον, και γενικότερα τα μεγάλα δημοκρατικά κράτη της Δύσης, ότι είναι προς το συμφέρον τους να υπάρχει μια ισχυρή Ελλάδα στον τόσο ευαίσθητο χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οχι επειδή παρακαλάει και ζητάει ελεημοσύνη στο όνομα του ένδοξου παρελθόντος, αλλά γιατί συμμερίζεται και πρεσβεύει όλες τις αξίες, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε και γνώρισε την ευμάρεια ο σύγχρονος δυτικός κόσμος. Ο δρόμος, βέβαια, δεν θα είναι εύκολος. Εύκολη είναι μόνον η κριτική, και ειδικά η κοντόφθαλμη.