Ο 11χρονος Αλεξ Μεσχιασβίλι δεν πρόλαβε να εγκλωβιστεί στον αυτοκαταστροφικό ιδεασμό, έπεσε θύμα της άμεσης ανήλικης βίας στις 3/2/2006 στη Βέροια. Ο 19χρονος Βαγγέλης Γιακουμάκης απέδρασε για πάντα από την καθημερινή κόλαση της συνομήλικης βαρβαρότητας στις 6/2/2015 στα Ιωάννινα. Ο 15χρονος Νικόλας Φιλίππου αποτύπωσε συνταρακτικά σε σημείωμα ό,τι τερμάτισε μέσα του (άγριος ομοφοβικός εκφοβισμός) την επιθυμία για ζωή· ήταν Παρασκευή, 8/6/2018, στην Αργυρούπολη. Η 14χρονη Γωγώ Καντούνη δοκίμασε με χειρουργείο να λυτρωθεί από τον εξουθενωτικό σχολικό χλευασμό για τα περίσσια κιλά της· κατέληξε στις 20/6/2021 στην Επανομή Θεσσαλονίκης. Την περασμένη Παρασκευή μαχαιροφόροι νταήδες σχολείου στα Σεπόλια συνάγεται ότι έσπρωξαν τον 14χρονο Μάκη στην αυτοχειρία.
Δεκάδες παιδιά, διαφορετικά, μοναχικά, ντροπαλά, εσωστρεφή, με έλλειμμα μαγκιάς και αδυναμία αντεπίθεσης συνθλίβονται καθημερινά στα σχολεία από επιθετικούς χειριστικούς συνομηλίκους, βασιλιάδες της βαναυσότητας και της αλαζονείας. Τα σχέδια πρόληψης και η θεσμοθετημένη Anti-bullying day θυμίζουν χωρίς να ρυθμίζουν ένα περίπλοκο πρόβλημα, το οποίο γιγαντώνεται από τα στραβά μάτια και τα σταυρωμένα χέρια των ενήλικων μαρτύρων που συγκλονίζονται εκ των υστέρων, την πλημμελή παρουσία ειδικών, την ψευδαίσθηση των οικείων ότι «όλα καλά».
Oμως ο εφιάλτης είναι εκεί, ορατός-αόρατος. Εμφανείς-αφανείς οι δύσκολες ώρες μοναξιάς, απόγνωσης, φόβου των θυμάτων για ένα ακόμη οδυνηρό συναπάντημα με άτομα που έχουν τη χειροδικία, την απόρριψη, τον εξευτελισμό, την ύβρη για παιχνίδι. Οι χώροι χωρίς ναυαγοσώστες, χωρίς σχέδια διαχείρισης κρίσεων βίας και συστήματα επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών στην αποκλιμάκωση των φαινομενικά αθώων μικροσυμπλοκών, στον «αφοπλισμό» εκείνων που ψυχαγωγούνται κατ’ εξακολούθηση με τη λεκτική τρομοκρατία, την ψυχική και σωματική βλάβη συνομηλίκων.
Υπάρχει ανάγκη για άγρυπνα μάτια παρόντα εκεί εσαεί. Δεν υφίστανται ειρηνικά σχολεία σε έναν κόσμο χαοτικό, ταραγμένο, βίαιο, ρευστό. Ομως σ’ έναν χώρο αυστηρά ορισμένο, δομημένο είναι δυνατή η εφαρμογή τακτικών μετριασμού των διακρίσεων, του ρατσισμού, των συγκρούσεων, η αποτροπή της επίλυσης των διαφορών με τη μάχαιρα, της άντλησης σπουδαιότητας από τον εκφοβισμό του ευάλωτου. Δεν είναι χαμένο στοίχημα η εκμάθηση της κατανόησης του διαφορετικού, η καλλιέργεια ενός στοιχειώδους κλίματος αλληλοσεβασμού και στοργής. «Αν αγαπάς και ταυτόχρονα αγαπιέσαι δεν υπάρχει ούτε εγωισμός ούτε πληγή», έλεγε ο Γκάντι.