Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στις Ηνωμένες Πολιτείες, που κατά γενική ομολογία ήταν επιτυχημένη, αντί να δώσει μια ευκαιρία στο πολιτικό προσωπικό της χώρας να ομονοήσει, στάθηκε αφορμή για μικροκομματικές έριδες. Δεν χρειάζεται κανείς να έχει εμβαθύνει στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις για να αντιληφθεί τον θετικό αντίκτυπο που έχει για τα ελληνικά συμφέροντα η συγκεκριμένη αποστολή. Η εικόνα και τα λόγια που ακολούθησαν από όλους τους παράγοντες της αμερικανικής ηγεσίας για την παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού αρκούν για να καταλάβει και ο πλέον αδαής ότι κάτι καλό συνέβη στην Ουάσιγκτον. Οι συζητήσεις με τον πρόεδρο Μπάιντεν και τα μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης, αλλά κυρίως η εξαιρετική ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στα δύο νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ, έδωσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αναβάθμιση της εικόνας της χώρας. Αλλωστε, η ενόχληση των γειτόνων αποτελεί μία ακόμη απόδειξη ότι η ελληνική αποστολή πέτυχε τους στόχους της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα. Ουδείς άλλωστε ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο.
Η εξωτερική πολιτική και η προώθηση των εθνικών συμφερόντων είναι αγώνας μακράς διαρκείας και συναρτάται ευθέως με την ικανότητα της χώρας να ανταποκρίνεται με επάρκεια στις υποχρεώσεις της και στις προκλήσεις κάθε εποχής. Δεν μπορεί, όμως, να μην αναγνωρίσει κανείς στον Κυριάκο Μητσοτάκη την αρτιότητα των κινήσεών του και την πληρότητα του λόγου του με απόλυτη επίγνωση της στιγμής, του τόπου, αλλά κυρίως της σύνθεσης του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνθηκε. Ο λόγος του απέπνεε αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία με συναίσθημα ασφαλώς, χωρίς όμως να γίνεται μελό. Ηταν ίσως μια επιτυχημένη άσκηση ρεαλισμού και αποφασιστικότητας με μια ανεπιτήδευτη άνεση παρά το βάρος του χώρου και του κοινού στο οποίο απευθύνθηκε. Ο Μητσοτάκης μιλούσε εκεί χωρίς να έχει το μυαλό του στο τι θα του πουν στην Ελλάδα, και έπραξε σωστά.
Ετσι και αλλιώς, ότι και να έλεγε, η αξιωματική αντιπολίτευση και τα πάσης φύσεως παρατράγουδα και οι «φουστανελάδες» όλου του πολιτικού φάσματος πάλι τα ίδια θα αναμασούσαν. Εξάλλου, ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν περίμεναν καν την ομιλία του πρωθυπουργού και αποφάνθηκαν ότι απέτυχε! Βεβαίως, είναι να απορεί κανείς με τη λογική των ηγετικών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης καθώς με όσα λένε εκτίθενται και κυρίως πριονίζουν την όποια αξιοπιστία τους. Ενδεχομένως δεν φταίει μόνο το… γενετικό σύνδρομο αντιαμερικανισμού, αλλά ίσως δεν μπόρεσαν καν να αντιληφθούν τι ακριβώς συνέβη στην Αμερική. Η μικρότητα και η μικροψυχία τους ωστόσο απλώς τους εκθέτουν ακόμη και στο δικό τους ακροατήριο, που δεν χρειάζεται να το υποτιμούν με τόσο απρεπή τρόπο.
Βεβαίως, για όσο συνεχίζεται αυτή η άχαρη συζήτηση, στις μνήμες των πολιτών ανακαλούνται στιγμές απείρου κάλλους, με τον Αλέξη Τσίπρα χυμένο στην πολυθρόνα του Μαξίμου έχοντας απέναντί του τον Μπαράκ Ομπάμα, τα εγκώμια προς τον Τραμπ και το γέλιο που προκάλεσε με την άγνοιά του στη συζήτηση με τον Κλίντον.
Το πολιτικό σύστημα για την αυτοπροστασία του οφείλει να ξεπεράσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να αναγνωρίζει ο ένας τις επιτυχίες του άλλου για να αποκατασταθεί μια κάποια αξιοπιστία.