Στην Τουρκία μέτρησαν πόσες φορές χειροκρότησε το αμερικανικό Κογκρέσο τον Ελληνα πρωθυπουργό: τριάντα επτά φορές μέσα σε σαράντα λεπτά.
Θα αντιτείνει κάποιος: τι αξία έχει ένα χειροκρότημα; Δωρεάν είναι. Ακόμα και τα τριάντα επτά χειροκροτήματα.
Εξαρτάται ποιος χειροκροτεί ποιον. Σε ποιο χώρο και σε ποια χρονική συγκυρία. Και σε ποια σημεία μιας ομιλίας.
Η πολιτική, η διεθνής πολιτική, περιέχει άφθονη υποκρισία και ακόμα περισσότερο κυνισμό, αλλά αυτό δεν είναι μόνο δικό της αποκλειστικό προνόμιο. Ενα πέρασμα στον αφόρητο μικρόκοσμο της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης θα πείσει, νομίζω, τον οποιονδήποτε ως προς αυτό.
Η διεθνής πολιτική σκακιέρα, όμως, είναι η μεγάλη εικόνα. Και παρά τον κυνισμό, την ασυδοσία της περίφημης «ρεάλ πολιτίκ» για παράδειγμα, παρά τα μυστικά και τα ψέματα, οι συμβολισμοί έχουν τη δική τους αξία. Μπορεί να μην παράγουν πολιτική επί της ουσίας, ωστόσο δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη λειτουργία της, διαμορφώνουν κλίμα και συνειδήσεις. Οι συμβολισμοί –ή και τα προσχήματα, αν προτιμάτε– δεν έχουν διόλου αμελητέα δυναμική.
Θέλω να πω, το ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που Ελληνας πρωθυπουργός μίλησε στο αμερικανικό Κογκρέσο, και μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα, και μιλώντας έτσι όπως μίλησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ολο αυτό έχει έναν βαρύ συμβολισμό, περιέχει Ιστορία – ακόμα περισσότερο, μοιάζει να δημιουργεί Ιστορία.
Αυτός είναι και ένας λόγος που η ομιλία του Ελληνα πρωθυπουργού προκάλεσε γκρίνια, μιζέρια και μια κάποια ανησυχία στους αντιπάλους του, εγχώριους και μη.
Οι εγχώριοι εξάντλησαν τη μικροπολιτική τους μιζέρια. Ισως η πιο σοβαρή κριτική απ’ όσες μπόρεσα να πετύχω να ήταν η μη αναφορά στις Πρέσπες, έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ως αντιπολίτευση στηλίτευσε η Ν.Δ., για να το ακολουθήσει όμως –σιωπηρά– στη συνέχεια ως κυβέρνηση.
Ηταν ένα αναγκαίο κακό η στάση εκείνη στη συμφωνία των Πρεσπών, ένας επιδέξιος ελιγμός του Κυριάκου Μητσοτάκη, όσο κι αν ενοχλεί ως προς την αρχή του πράγματος. Ο παλαιός Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε πει καλά: «Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται».
Οι εξωτερικοί αντίπαλοι του Ελληνα πρωθυπουργού είναι, εννοείται, και αντίπαλοι της Ελλάδας. Και αυτό που είδαν να συμβαίνει στην Ουάσιγκτον δεν τους άρεσε.
Οι αφελείς μονάχα μπορούν να πιστεύουν ότι από δω και πέρα η χώρα θα απολαμβάνει διεθνώς έναν περίπατο κάτω από τις μπουκαμβίλιες χάρη σε αυτή την ομιλία.
Ομως, ήταν μια ιστορική στιγμή και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.
Κυρίως, ο πιο βαρύς συμβολισμός ήταν αυτός: ότι η Ελλάδα, ακόμα μία φορά, τάσσεται με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.