Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νομιμότητα κάθε σύμβασης του Δημοσίου πρέπει να ελέγχεται και κανένα έργο ή επένδυση δεν μπορεί να γίνεται με όρους που κινούνται εκτός του πλαισίου των νόμων, είτε πρόκειται για το περιβάλλον και την προστασία του είτε για άλλους λόγους.
Ομως, για δεκαετίες, στη χώρα μας δεν υπάρχει έργο, επένδυση, δημόσια σύμβαση που να μη φθάνει στα δικαστήρια για χίλιους δυο λόγους και να μπλοκάρεται για μεγάλο διάστημα, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις οριστικής ματαίωσης.
Η «κατάρα» των προσφυγών για τα δημόσια έργα και τις ιδιωτικές επενδύσεις έχει δημιουργήσει εμβληματικές καθυστερήσεις και ανείπωτες ταλαιπωρίες για επενδυτικές προσπάθειες, που όταν ολοκληρώθηκαν, έπειτα από χρόνια και αφού πέρασαν από σαράντα κύματα, όλοι, ακόμη κι εκείνοι που δημιούργησαν τα προβλήματα, τις χαίρονται και τις θαυμάζουν.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της επένδυσης στη Μεσσηνία με το Costa Νavarino, που αντιμετώπισε σωρεία δικαστικών αντιξοοτήτων. Το πρόβλημα με το δικαστικό μπλοκάρισμα των έργων, ιδιωτικών η δημόσιων, πριν από χρόνια ήταν πολύ χειρότερο απ’ ό,τι σήμερα, διότι είχε δύο όψεις. Από τη μία τη νομοθεσία, που επέτρεπε –αυτό συνεχίζεται με ελάχιστες τροποποιήσεις– στον καθένα να προσφύγει για οτιδήποτε και να ζητήσει να σταματήσει ένα έργο, και από την άλλη, υπήρχε και μεγάλη καθυστέρηση εκδίκασης αυτών των υποθέσεων από τους αρμόδιους δικαστικούς σχηματισμούς, κυρίως στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά όχι μόνον.
Σήμερα η κατάσταση έχει βελτιωθεί ως προς τους χρόνους που η Δικαιοσύνη ξεκαθαρίζει το όποιο θέμα, αλλά το πρόβλημα με τις προσφυγές, που τελικά αποδεικνύονται προσχηματικές και δικαστικά δεν στέκουν, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Το παράδειγμα με την επένδυση στο Ελληνικό είναι ενδεικτικό. Ο φάκελος του Ελληνικού πήγε και ήρθε στο Συμβούλιο της Επικρατείας πολλές φορές, με προσφυγές που αφορούσαν από αρχαία, δάση έως διάφορες επιφυλάξεις για τη σύμβαση κ.λπ. Τελικά, το Ανώτατο Δικαστήριο με πολλές αποφάσεις του τάχθηκε υπέρ της επένδυσης.
Το ίδιο έχει γίνει και με άλλες επενδύσεις, όπως πρόσφατα τη μεταβίβαση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, που μπλόκαρε στο ΣτΕ για έξι μήνες, ή άλλα δημόσια έργα, που σταμάτησαν για καιρό με δικαστική βούλα και τελικά προχώρησαν, αφού οι όποιες προσφυγές αποδείχθηκαν αβάσιμες. Το δικαστικό μπλοκάρισμα των έργων προκαλεί, πέραν της καθυστέρησης στην ολοκλήρωσή τους, μεγάλο οικονομικό κόστος, ενώ οι συνέπειες για την οικονομία και το επενδυτικό κλίμα είναι αυτονόητα καταστροφικές. Για την «κατάρα» των προσφυγών οι ευθύνες είναι μεγάλες και για πολλούς. Ομως φταίει και η νομοθεσία που τις επιτρέπει και τα δικαστήρια που «τσιμπάνε» και τις κάνουν δεκτές, με βλαπτικές συνέπειες για το γενικότερο συμφέρον και την πρόοδο της χώρας.