Στόχος του γινόταν συνήθως κάποιος συμμαθητής που ξεχώριζε. «Χοντρέ, βρέχει ψίχουλα, πρέπει να πεινάς», έλεγε και θρυμμάτιζε μια τυρόπιτα πάνω από το κεφάλι ενός αγοριού. «Πήγαινα σε ένα παιδί και τον πείραζα. Αυτός δεν αντιδρούσε και εγώ συνέχιζα. Επαιρναν θάρρος και άλλοι. Το παιδί ήταν τρομοκρατημένο. Μπορεί να είχε και αυτό προβλήματα στο σπίτι, αλλά τα κρατούσε μέσα του», θυμόταν για άλλο του στόχο. Το στίγμα ακολουθούσε τα θύματα του σχολικού εκφοβισμού. «Του δημιούργησε πρόβλημα και με τις κοπέλες, γιατί διαρκώς τον πειράζαμε», είπε για ένα άλλο παιδί. «Αν ήσουν άτακτος σε σέβονταν ή σε φοβούνταν».
Το σχολείο προσπαθούσε να τον συνετίσει με αποβολές. Επανέλαβε τρεις φορές την Α΄ Γυμνασίου, ώσπου στα 16 του οι γονείς τον έστειλαν σε συγγενείς στη Γερμανία. Εργάστηκε ως σερβιτόρος, και λίγα χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα. Εκανε μεροκάματα σε εργοστάσιο ως ανειδίκευτος, γράφτηκε και σε νυχτερινό γυμνάσιο και αργότερα σε επαγγελματικό λύκειο.
Οταν τον είχα συναντήσει το 2012 στο 2ο Γυμνάσιο Ασπροπύργου, στο παλιό του σχολείο, φαινόταν να έχει αποτινάξει κάθε αντικοινωνική συμπεριφορά. Ηταν 32 ετών, έμοιαζε πλέον ώριμος. Μαζί με άλλους «πρώην νταήδες» του σχολείου που μου μίλησαν εκείνη την ημέρα, έκανε μια κριτική αναδρομή στα μαθητικά του χρόνια, είχε αντιληφθεί τα λάθη του. Πώς είχε μεταστραφεί ο ίδιος; Τι τον άλλαξε; «Οταν δούλεψα είδα ότι ο εργοδότης μού συμπεριφερόταν όπως και εγώ στα άλλα παιδιά όταν ήμουν μαθητής. Εβριζε, φώναζε και δεν μπορούσα να πω κάτι. Χρειαζόμουν τα λεφτά. Μπήκα στη θέση του άλλου και κατάλαβα, από θύτης έγινα θύμα», είπε.
Στο παλιό του γυμνάσιο στον Ασπρόπυργο, χρόνια μετά τη δική του φυγή, φιλότιμοι εκπαιδευτικοί αντιλήφθηκαν ότι μια αποβολή ή αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος δεν αρκούσε. Δεν νουθετούσε τον θύτη, ούτε αποκλιμάκωνε την ένταση. Το στίγμα δεν έσβηνε. Από το 2003 εφάρμοσαν πιλοτικά στο συγκεκριμένο γυμνάσιο τη μέθοδο των ομότιμων διαμεσολαβητών, για την επίλυση των σχολικών διαφορών. Οι ίδιοι οι μαθητές γίνονταν ειρηνοποιοί στη σχολική αυλή. Το πρόγραμμα επεκτάθηκε και σε άλλα σχολεία, έφερε καλά αποτελέσματα. Μπορεί να μην αποτέλεσε πανάκεια, ήταν όμως μια διαφορετική προσέγγιση, κόντρα στην πρακτική της αδράνειας και της απάθειας, κόντρα στον φόβο αρκετών εκπαιδευτικών ότι θα δυσφημίσουν το σχολείο τους εάν μιλήσουν για τα προβλήματά του.