Σε προχθεσινή δημοσκόπηση σχετικά με την παρουσία της πανεπιστημιακής αστυνομίας στα ΑΕΙ, οι ερωτηθέντες σε ποσοστό 62% τάχθηκαν υπέρ αυτής της παρουσίας. Τα ενδιαφέροντα στοιχεία είναι δύο: Πρώτον, με την πανεπιστημιακή αστυνομία συμφωνεί και το 41,7% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 22,4% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Δεύτερον, στις ηλικίες 17-34 διαφωνεί το 50%, αλλά υπάρχει και ένα 48% που συμφωνεί. Ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο, αν λάβουμε υπόψη την παραδοσιακή επιφυλακτικότητα που υπάρχει σε ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας για την αστυνομία, τον νόμο και την τάξη. Υποθέτω ότι αν το εύρος των ερωτηθέντων νέων ήταν μικρότερο, π.χ. 17-25, οι αρνητικές απαντήσεις θα ήταν σαφώς περισσότερες.
Φαίνεται πως ένα καθαρά πλειοψηφικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας επιθυμεί να τερματιστεί η υπάρχουσα άθλια κατάσταση που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους. Και στον βαθμό που, εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα στάθηκε ανίκανη να ρυθμίσει τα του οίκου της, αυτό το έργο ας το αναλάβει η πανεπιστημιακή αστυνομία.
Δηλαδή, τι θέλει αυτό το 62%; Να εκλείψει η βία των οργανωμένων ομάδων στους πανεπιστημιακούς χώρους, να μπορούν οι καθηγητές να διδάσκουν άφοβα σε συνθήκες πλήρους ελευθερίας, η εξωτερική εμφάνιση των πανεπιστημιακών χώρων να απαλλαγεί από τις κουρελούδες, τη βρωμιά και από αυτή τη μιζέρια. Ζητούν πολλά;
Αυτό το 62% θέλει απλώς να επικρατήσουν στα ελληνικά πανεπιστήμια οι ίδιες συνθήκες που επικρατούν στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Να έρθει η κανονικότητα, η οποία δεν επιδέχεται καμιά άλλη ερμηνεία. Συνεπώς, η κυβέρνηση έχει ένα σημαντικό όπλο στα χέρια της: την κοινωνική αποδοχή της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Το μόνο που της χρειάζεται είναι η αποφασιστικότητα και η επιμονή. Διότι προκλήσεις θα υπάρξουν για να ακυρωθεί στην πράξη ο σχετικός νόμος, όπως άλλωστε προειδοποίησε το ΚΚΕ. Αν οι ταραξίες έχουν ως όπλο τους τη βία, η κυβέρνηση έχει με το μέρος της τη νομιμότητα και τη θέληση της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών. Αρκεί να μην κάνει πίσω. Είναι αποδεδειγμένο πως χωρίς κοινωνική αποδοχή ουδεμία μεταρρύθμιση μπορεί να εφαρμοσθεί, ουδείς νόμος μπορεί να λειτουργήσει.