Πολεμική είναι μια κοινωνία όταν οι ελίτ και ο κοινός νους έχουν αποδεχθεί τον πόλεμο ως μέσο επίλυσης των διαφορών με τα γειτονικά κράτη. Και γι’ αυτό σε αυτές τις κοινωνίες έχει αναπτυχθεί η κουλτούρα του πολέμου. Θεωρούν τα φέρετρα που έρχονται από τα πεδία των μαχών ως ένα στοιχείο της δικής τους κανονικότητας. Ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι μια πολεμική κοινωνία προϋποθέτει και ένα αυταρχικό ή ολοκληρωτικό πολιτικό σύστημα. Ενα πολιτικό σύστημα που δεν αναγνωρίζει τον διάλογο, τις συναινέσεις, τις αμοιβαίες υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς, την ανοχή στο διαφορετικό, ως αναπόσπαστα στοιχεία του. Ενα πολιτικό σύστημα που στηρίζεται πάνω στην επιβολή και στη μονολιθικότητα, είναι πολύ λογικό και τις διεθνείς σχέσεις του να τις αντιλαμβάνεται κάτω από παρόμοιο πρίσμα. Απειλώντας και διατηρώντας σε σταθερή βάση ένα κλίμα έντασης προς κάθε κατεύθυνση, προσπαθεί να επιβάλει το maximum των επιδιώξεών του. Επαναφέρει, έπειτα από πολλές δεκαετίες, τη βάρβαρη λογική του ζωτικού χώρου.
Τα αυταρχικά καθεστώτα ούτως ή άλλως δεν λογοδοτούν, δεν ελέγχονται, δεν τα ενδιαφέρει τι θα πει η διεθνής κοινή γνώμη. Υπάρχει δε μεταξύ τους και μια αλληλεγγύη, καθώς αναγνωρίζουν πως συγκροτούν μιαν ομάδα κρατών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Οι δυτικές κοινωνίες έχουν συγκροτήσει πολυεθνικούς οργανισμούς και έχουν συνάψει πολυμερείς συνθήκες, ώστε οι οποιεσδήποτε διαφορές να επιλύονται με ειρηνικό τρόπο.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό πως οι δυτικές κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και η πατρίδα μας, δεν είναι πολεμικές κοινωνίες. Εχουν διδαχθεί από τους δύο μεγάλους πολέμους και γι’ αυτό έχουν συγκροτήσει πολυεθνικούς οργανισμούς και έχουν συνάψει πολυμερείς συνθήκες, ώστε οι οποιεσδήποτε διαφορές να επιλύονται με ειρηνικό τρόπο. Με απλά λόγια, ο πόλεμος βρίσκεται έξω από το πλαίσιο αξιών των δυτικών κοινωνιών.
Η Ελλάδα έχει ως γείτονα μια χώρα που εμπλέκεται σε πολεμικές επιχειρήσεις σε τρία τουλάχιστον μέτωπα, ενώ απειλεί και διεκδικεί και ελληνικά εδάφη. Δεν υπολογίζει τους νεκρούς στρατιώτες, καθώς τους θεωρεί μια αποδεκτή απώλεια στο πλαίσιο του γενικότερου σχεδιασμού της «γαλάζιας πατρίδας». Σε αυτόν τον τομέα η Τουρκία φαίνεται ότι διαθέτει ένα πλεονέκτημα. Ομως αυτό το πλεονέκτημα μπορεί να αντισταθμιστεί από τον πατριωτισμό και από την αίσθηση της αυτοσυντήρησης που χαρακτηρίζουν τα κράτη με βαθιές τις ιστορικές ρίζες τους.