«Είμαστε στη θέση ενός δρομέα που θέλει να φυλάξει το σπριντ του για την κατάλληλη στιγμή, αλλά δεν ξέρει πού βρίσκεται η γραμμή του τερματισμού. Ο κίνδυνος είναι μήπως εκτροχιάσουμε πρόωρα την οικονομία μας». Αυτή τη δήλωσε έκανε ο σερ Τζον Σάιμον, υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, τον Μάρτιο του 1938 στο υπουργικό συμβούλιο.
Το κλίμα εκείνης της περιόδου μύριζε μπαρούτι, όλοι οι υπουργοί του Νέβιλ Τσάμπερλεν συμφωνούσαν ότι σε περίπτωση πολέμου ήταν αναπόφευκτα ο δανεισμός και η αύξηση των αμυντικών δαπανών. Αλλά δεν μπορούσαν να γνωρίζουν πότε θα ξεσπάσει ο πόλεμος, καθώς την πρωτοβουλία των κινήσεων είχε ο Χίτλερ. Ο υπουργός Εξωτερικών Αντονι Ιντεν είχε πει: «Η καλή οικονομική θέση μας δεν θα ήταν παρηγοριά, αν το Λονδίνο ισοπεδωνόταν επειδή η αεροπορία μας ήταν ανεπαρκής».
Ανέκαθεν η σχέση μεταξύ πιθανότητας πολέμου και οικονομίας ήταν άμεση. Οι πολεμικές δαπάνες θεωρούνται αντιπαραγωγικές, στον βαθμό που κάποιες εφαρμογές τους δεν αποσβένονται στην ελεύθερη αγορά. Ιδίως οι οικονομίες των μικρών κρατών, που διακρίνονται για τη ρηχότητά τους, δεινοπαθούν από τις υψηλές αμυντικές δαπάνες. Ομως ο Ιντεν ήταν αφοπλιστικός.
Είναι γνωστό πως στην πατρίδα μας τα δύο μεγάλα κόμματα της δεκαετίας του 1990 επέλεξαν να δώσουν προτεραιότητα στην τιθάσευση των ελλειμμάτων και στον έλεγχο του χρέους. Ο εθνικός στόχος ήταν η ένταξη στην Ευρωζώνη. Και, καλώς ή κακώς, πίσω από αυτήν την επιλογή συντάχθηκε η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Η τουρκική απειλή που άρχισε τότε να συγκεκριμενοποιείται με τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών», υποβαθμίστηκε για χάρη του εθνικού στόχου. Η απώλεια των Ιμίων καταχωνιάσθηκε στην εθνική μνήμη, γιατί αυτό που προείχε τότε ήταν ο εκσυγχρονισμός και η σύγκλιση της εθνικής οικονομίας με τις οικονομίες των λοιπών χωρών της Ζώνης του Ευρώ. Εν τω μεταξύ, ο επιθετικός γείτονας σχεδίαζε, έκτιζε την πολεμική του βιομηχανία και έθετε σταδιακά σε εφαρμογή το σχέδιο μετατροπής της Ελλάδας σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας.
Αυτό που ενοχλεί σήμερα την Τουρκία είναι πως η πατρίδα μας εξοπλίζεται, κτίζει συμμαχίες και αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά. Το δόγμα της είναι η εθνική άμυνα πάνω απ’ όλα.