Εχει επανειλημμένως επισημανθεί πως δεν πρέπει να προσωποποιούμε την επιθετικότητα της Τουρκίας, διότι είναι σαφές πως η συμπεριφορά του Ταγίπ Ερντογάν αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την προσέγγιση των περισσοτέρων πολιτικών δυνάμεων της γειτονικής χώρας και όχι μόνο των ακραίων εθνικιστών. Ο ηγέτης του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο οποίος, θεωρητικά τουλάχιστον, θα μπορούσε να αντικαταστήσει μέσω εκλογών τον Ερντογάν στην προεδρία, παρότρυνε πριν από λίγες ημέρες τον τελευταίο «να αυξήσουμε την πίεση σε Μεσόγειο και Αιγαίο», κάνοντας μάλιστα και πολύ συγκεκριμένες «προτάσεις»: «Αν έχεις ψυχή κάνε ένα βήμα για τα νησιά τα οποία καταλήφθηκαν και για τα στρατιωτικοποιημένα νησιά. Θα σε στηρίξουμε».
Δεν υπάρχει κομματική ή ιδεολογική χροιά σε αυτή την αναθεωρητική στρατηγική. Πρόκειται για μια ευρύτερη, διακομματική προσέγγιση, με εξαίρεση το φιλοκουρδικό HDP και κάποιους μεμονωμένους σοβαρούς πολιτικούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία είμαστε αντιμέτωποι. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς.
Προφανώς, συνεχίζουμε να επενδύουμε στις εταιρικές σχέσεις και τις συμμαχίες που έχουμε οικοδομήσει. Είναι σαφές ότι οι τοποθετήσεις σημαντικών παραγόντων της διεθνούς κοινότητας, από την Αμερική έως την Ε.Ε. (προχθές είχαμε την πολύ επικριτική για την αναθεωρητική συμπεριφορά της Τουρκίας έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου) και σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, δεν περνούν απαρατήρητες στην Αγκυρα. Το αποδεικνύουν οι αντιδράσεις της.
Παράλληλα, ενισχύουμε την αποτρεπτική μας ικανότητα –βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά προφανώς απαιτεί χρόνο–, καθώς τον δικό μας πόλεμο δεν θα τον πολεμήσει κάποιος άλλος, όσο κι αν μας υποστηρίζει.
Δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, που έχουν διαχειριστεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, σε μια κοινή προσέγγιση.
Ωστόσο, μια εξίσου σημαντική παράμετρος, ουσιαστικά προϋπόθεση, για την αποτελεσματική διαχείριση της τουρκικής επιθετικότητας είναι η πολιτική συσπείρωση στο εσωτερικό.
Παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις θα πρέπει τα κόμματα της αντιπολίτευσης να στηρίξουν μια εθνική θέση στην οποία, από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός μπορεί να τους καλέσει να συνεισφέρουν με ενδεχομένως χρήσιμες ιδέες και προτάσεις. Η κυβέρνηση αποφασίζει, αλλά δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα –και σε κάθε περίπτωση τα τρία μεγαλύτερα που έχουν διαχειριστεί τις ελληνοτουρκικές σχέσεις– σε κοινά σημεία και προσέγγιση.
Οποιος κι αν βρίσκεται στην εξουσία στη γειτονική χώρα, το τρίπτυχο της ελληνικής στάσης είναι σαφές: σταθερές συμμαχίες και εταιρικές σχέσεις που διακρίνονται από συνέπεια και συνέχεια, ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος, ενότητα στο εσωτερικό (ας συγκρουστούμε για τη φορολογία, τις συντάξεις, το σύστημα υγείας, την ακρίβεια).
Τέλος, η αντίδρασή μας πρέπει να χαρακτηρίζεται από νηφαλιότητα και ψυχραιμία, όχι βεβιασμένες κινήσεις και επιθετικές δράσεις. όπως ζητούν κάποιοι θερμοκέφαλοι.