Πριν από λίγες ημέρες μια ομάδα φοιτητών οργάνωσε ένα πάρτι. Δέχθηκε επίθεση από αναρχικούς με ρόπαλα, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν μερικοί από τους φοιτητές, αγόρια και κορίτσια, να καταστραφούν τα μηχανήματα και τελικά το πάρτι να μη γίνει. Οι διοργανωτές του, ενώ η επίθεση βρισκόταν εν εξελίξει, ειδοποίησαν την ΕΛ.ΑΣ., η οποία ουδέποτε έφτασε. Και εξ όσων γνωρίζω ουδέποτε εξήγησε την ανεξήγητη στάση της.
Οταν έγινε γνωστό αυτό το συμβάν στο Διαδίκτυο, η πλειονότητα των σχολιαστών ρωτούσε τα θύματα γιατί δεν αντιμετώπισαν και αυτοί με τη βία τους θύτες και αν στο μέλλον σκοπεύουν να περιφρουρούν τις εκδηλώσεις τους.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπου η πολιτεία σέβεται πρωτίστως το δικό της κύρος, δεν χρειάζεται οι πολίτες να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.
Εδώ μπαίνει ένα νομικό και ένα πολιτικό ζήτημα. Το νομικό αφορά τα όρια που υπάρχουν μεταξύ αυτοδικίας και αυτοάμυνας. Ως γνωστόν, τόσο ο αστικός κώδικας όσο και ο ποινικός κώδικας ρυθμίζουν αυτές τις νομικές έννοιες. Υπάρχει μάλιστα και η θεμιτή αυτοδικία, αν όπως στην περίπτωσή μας η βοήθεια της Αρχής δεν φτάσει έγκαιρα ή δεν φτάσει καθόλου. Συνεπώς, νομικά αυτό το ζήτημα είναι λυμένο. Πολιτικά όμως;
Εδώ εγείρονται μερικά ερωτήματα. Σε μια δημοκρατική πολιτεία είναι αποδεκτό φαινόμενο η ομαδική συμπλοκή πολιτών και μάλιστα με οργανωμένο τρόπο; Πού μπορεί να οδηγήσει η σταθερή επανάληψή του; Τι μαρτυρούν για την ποιότητα της Δημοκρατίας και της Παιδείας οι πράξεις αυτοάμυνας και θεμιτής αυτοδικίας; Είναι κανόνας στην πολιτική, αλλά και στην οργάνωση των κοινωνιών, πως κενός χώρος δεν υπάρχει. Οποιος εγκαταλείπει τους χώρους ευθύνης του έρχονται κάποιοι άλλοι και τους καλύπτουν. Αν η πολιτεία παραιτείται για διάφορους λόγους από την άσκηση μέρους των εξουσιών που διαθέτει, εμφανίζονται αυτοκλήτως και εξωθεσμικά αυτοί που θα την υποκαταστήσουν. Αυτά τα φαινόμενα τα είχαμε ζήσει στο πρόσφατο παρελθόν.
Με απλά λόγια, αν προχθές η ΕΛ.ΑΣ. εμφανιζόταν στον τόπο των επεισοδίων ευθύς ως έλαβε τη σχετική κλήση, σήμερα δεν θα συζητούσαμε για την αυτοάμυνα και την αυτοδικία. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπου η πολιτεία σέβεται πρωτίστως το δικό της κύρος, δεν χρειάζεται οι πολίτες να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.