«Φέτος ξεκίνησε η χρονιά με όρους ξέφρενους, κι αυτό που ζούμε δεν το έχουμε ζήσει ποτέ στο παρελθόν στην πόλη μας», είπε ο δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης σε τηλεοπτική συνέντευξή του (ΣΚΑΪ) και φώτισε μια καθημερινότητα που για μερικές χιλιάδες κατοίκων μπορεί να είναι εφιαλτική.
Η πρωτοβουλία του, να αναστείλει όλες τις άδειες παράτασης για τη μουσική, που είχαν δοθεί στις επιχειρήσεις οι οποίες λειτουργούν στην παραλιακή από την 1η Ιουνίου, αφού οι επιχειρηματίες δεν τήρησαν τη δέσμευσή τους για τα επιτρεπόμενα ντεσιμπέλ, χειροκροτήθηκε θερμά από όσους υποφέρουν και κατακρίθηκε από όσους κερδίζουν από τη δυσφορία των άλλων και την παρανομία. Το παράδειγμά του ακολούθησε και ο δήμαρχος Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, Γρηγόρης Κωνσταντέλλος.
Θα σταματήσει λοιπόν η ηχορρύπανση χωρίς έλεος μέχρι τις πρωινές ώρες που έκανε τα τζάμια σπιτιών σε ακτίνα 3 χλμ. να τρίζουν, με μια αλληλοεπικάλυψη μουσικών προτιμήσεων, όπου η τραπ του ενός και το μπουζούκι του διπλανού αλληλοδιαπλέκονταν; Θα σταματήσουν και τα βεγγαλικά αυτής της άγριας και ανεξέλεγκτης «διασκέδασης»; Ο κ. Κονδύλης χρησιμοποίησε, μάλιστα, την έκφραση «αυτιά ματωμένα από τα ντεσιμπέλ». Η ύπουλη διείσδυση δε, έχει το δικό της τελετουργικό: η παραθαλάσσια καντίνα επεκτείνεται και μεταμορφώνεται σε μπουζούκια.
Τίποτα καινούργιο, ενδεχομένως, σε όλα αυτά. Καθώς το άναρχο τοπίο (κομψή έκφραση) γιγαντώνεται εδώ και χρόνια, με απόπειρες να περιοριστούν στην παραλιακή ζώνη πότε τα αυθαίρετα πότε η αυθαιρεσία. Υπάρχει όμως στην καταγραφή της φετινής συνθήκης μια διαφορά: «η χρονιά ξεκίνησε με όρους ξέφρενους», υπογραμμίζει ο δήμαρχος. Και εύκολα μπορούμε να «κάνουμε εικόνα», πολλές εικόνες για την ακρίβεια, τη φράση. Σαν μια ολόκληρη κοινωνία να περίμενε τον πυροβολισμό του αφέτη για την κούρσα του «μετά την πανδημία»(;) καλοκαιριού. Eστω και υπό τον φόβο της ανατροπής. Ελεύθεροι από μάσκες, με τη θωράκιση του εμβολίου (όχι για το σύνολο του πληθυσμού), εξορμούν για να απολαύσουν όσα οι περιορισμοί του κορωνοϊού είχαν αναστείλει. Είναι όμως μόνο η αφύπνιση από τον πανδημικό λήθαργο ο λόγος γι’ αυτήν τη διευρυμένη ηχορρύπανση; Διευρυμένη, γιατί τα απόβλητα είναι ποικίλα.
Το «όριο θραύσης» δεν είναι μόνο ηχητικό, είναι και ψυχικό και αισθητικό, πλήττει τη συνύπαρξη και τη λογική.
Τα χρόνια και ενδημικά εντάθηκαν, όπως αποδεικνύεται, μετά την άρση των μέτρων: αυτοκίνητα με μουσική στη διαπασών στους δρόμους, διαμερίσματα όλο και πιο «θορυβώδη» (με ποικιλία ήχων), μπαρ σε γειτονιές που ξεχειλίζουν από κόσμο ή σε μικρές πλατείες όπου οι γύρω πολυκατοικίες λειτουργούν ως ηχεία αναπαραγωγής, η ζωή στην πόλη πολιορκείται ανησυχητικά. Ενα ψυχικό στρίμωγμα που εκδηλώνεται επιθετικά και, όχι σπάνια, βίαια.
Η κατάληψη του δημόσιου χώρου δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Η σχέση μας ήταν ανέκαθεν προβληματική, όπως προβληματική ήταν και η αδυναμία (αβουλία, αδιαφορία…) της πολιτείας, συμπεριλαμβανομένων των δημοτικών αρχών, να επιβάλλουν στοιχειώδεις κανόνες. Εξ ου και τα πεζοδρόμια εξαφανίστηκαν, οι πεζόδρομοι αποδείχθηκαν εξαιρετικοί χώροι πάρκινγκ ή τραπεζοκαθισμάτων ή εξοικονόμησης χρόνου για τους εποχούμενους («κόβουν δρόμο»), οι ράμπες για τους ανάπηρους δεν υπολογίζονται. Πρόσφατα, μία βόλτα στο Πεδίον του Αρεως, βράδυ Κυριακής, αποκάλυψε ένα τοπίο τραυματικό. Η πλατεία Πρωτομαγιάς και όλη η περιοχή που γειτονεύει με το «Αλσος» έχει μετατραπεί σε τεράστιο πάρκινγκ, εξυπηρετώντας κέντρα διασκέδασης, και παρά το γεγονός ότι λειτουργεί υπόγειος χώρος στάθμευσης.
Οι παρεμβάσεις, για να περιορίσουν τις ποικίλες «ρυπάνσεις» –ξεκινήσαμε από τον ήχο αλλά, δυστυχώς, δηλώνονται μέσα από πολλές εκφράσεις κοινωνικής δυσλειτουργίας– χρειάζονται συνεργασία φορέων και συναίνεση πολιτών. Ο «ένας» δήμαρχος μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά δεν αρκεί αν άλλες υπηρεσίες του κράτους κάνουν τα στραβά μάτια ή αντιδικούν για το ποιου αρμοδιότητα είναι η επίπληξη ή η παρέμβαση.
Το «όριο θραύσης» δεν είναι μόνο ηχητικό, είναι και ψυχικό και αισθητικό, πλήττει τη συνύπαρξη και τη λογική. Εκτός από τη θραύση υπάρχουν και οι ρωγμές. Λιγότερο ορατές, εξίσου επικίνδυνες.