Συγχαρητήρια στον Ευάγγελο Βενιζέλο για το γεγονός ότι συμμετέχει στην επταμελή επιτροπή υψηλού επιπέδου των σοφών του Συμβουλίου της Ευρώπης, προσφέροντας τις γνώσεις του και την αποκτημένη πείρα του. Συγχαρητήρια και στον πρωθυπουργό για την επιλογή του. Θα μπορούσε κάλλιστα να προτείνει μία προσωπικότητα από την παράταξή του και ουδείς θα είχε κάτι να του προσάψει. Ηταν μια κίνηση που αντιμετωπίστηκε με θετικό τρόπο από τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών, ανεξαρτήτως της οπτικής γωνίας υπό την οποία αναλύουν τα γεγονότα.
Εκεί όμως που παρατηρήθηκε, «παραδόξως» μια αμηχανία, ήταν στον πολιτικό χώρο στον οποίον ανήκει ο Ευ. Βενιζέλος. Στο ΠΑΣΟΚ. Πλην του Ανδρέα Λοβέρδου, για όλους τους υπόλοιπους συντρόφους και παλιούς συνεργάτες του κ. Βενιζέλου το γεγονός της τόσο τιμητικής θέσης ήταν ως μη γενόμενον. Και αυτή η σιωπή ήταν η «θετική» αντιμετώπιση. Γιατί το Διαδίκτυο πλημμύρισε από τη χολή που έβγαζαν οι παλιοί εσωκομματικοί αντίπαλοι του Ευ. Βενιζέλου. Αισθάνθηκαν δικαιωμένοι γιατί επιβεβαιώθηκε η άποψή τους πως ο Ευ. Βενιζέλος ήταν «δεξιός». Για να τον προτείνει ο Μητσοτάκης, τι θα μπορούσε να ήταν; Αντί να χαρούν γιατί ένας πρώην πρόεδρός τους κατέλαβε αυτήν τη σημαντική θέση, κάτι που εξ αντανακλάσεως τιμά και τον δικό τους πολιτικό χώρο, βρήκαν την αφορμή να ξύσουν παλιές πληγές. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα μπορούσε, δίνοντας συγχαρητήρια στον κ. Βενιζέλο, να σπάσει αυτήν την ατμόσφαιρα της μιζέριας και της κακομοιριάς. Δεν το έπραξε. Οι ηγέτες μπαίνουν πάντα μπροστά και γι’ αυτό τους αποκαλούν ηγέτες. Ηγούνται του πλήθους και δεν το ακολουθούν άβουλοι. Με τη σιωπή του υποτάχθηκε στη λογική των εσωκομματικών ισορροπιών.
Ας σημειωθεί πως από τη Νέα Δημοκρατία ουδείς διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή την επιλογή του πρωθυπουργού. Φαίνεται πως σε αυτή την παράταξη ο κομματικός πατριωτισμός τείνει να αμβλυνθεί. Και αυτό είναι θετικό.
Τέτοιες κινήσεις υπέρβασης των ιδεολογικών και πολιτικών πλαισίων τις κάνουν μόνον ηγέτες που δεν αντιμετωπίζουν συμπλεγματικά την πολιτική. Που αναγνωρίζουν στοιχεία υπεροχής και σε πολιτικούς άλλων χώρων και επιθυμούν να τους αξιοποιήσουν για το γενικό καλό. Ενας ηγέτης χωρίς συμπλέγματα και με αυτοπεποίθηση έχει ξεπεράσει το δόγμα των «δικών μας παιδιών».