Γνωστός μουσικοκριτικός διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι αποκλείεται ο Μανώλης Μητσιάς να έχει κάνει μια τέτοια δήλωση. Θα έχει σίγουρα παρέμβει ο αρχισυντάκτης, ο διευθυντής του μέσου, ίσως και ο μοντέρ, για να αλλοιώσουν το πνεύμα της αρχικής δήλωσης και να δημιουργήσουν ντόρο.
Αλλά την πάτησε την μπανανόφλουδα ο Μανώλης Μητσιάς. Γλίστρησε, έπεσε και τώρα πρέπει να απολογηθεί στον τελευταίο αυτόκλητο δικαστή του Facebook. Και απολογήθηκε. Ακόμα κι αν εξέφρασε μια ιδιαίτερα διαδεδομένη αντίληψη, τόσο διαδεδομένη που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην επικράτεια του κλισέ.
Συνήθως για να δώσει ένας έμπειρος επαγγελματίας μια τόσο άστοχη απάντηση θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια εξίσου άστοχη ερώτηση. Τι ρωτάει ο δημοσιογράφος τον Μανώλη Μητσιά; «Σας πειράζει όλος αυτός ο πόλεμος που γίνεται ακόμα αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, μαύρος;» Μια ερώτηση εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, τουλάχιστον όπως είναι η ροή της (μαγνητοσκοπημένης) συνέντευξης. Αν εγώ ήμουν ο Μανώλης Μητσιάς, θα είχα ζητήσει, με όλη την ευγένεια που διαθέτει, να μην απαντήσω.
Ο Μανώλης Μητσιάς έγινε κομιστής ενός καραμπινάτου ομοφοβικού κλισέ, που συχνά διατυπώνεται ελαφρά τη καρδία.
Ποιος ο λόγος να ξέρουμε την άποψη του Μανώλη Μητσιά για τους γκέι και τους μαύρους; Και ποιος ακριβώς «πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη; Αλλά ο ερμηνευτής κάνει το λάθος και απαντάει. Πιθανότατα επειδή θέλει να απαντήσει και ίσως με τον τρόπο που απαντάει. Και τι λέει; «Δεν με πειράζει καθόλου, δεν με ενοχλεί, αρκεί να μην προκαλείς. Κάνε ό,τι θες στη ζωή, αλλά μην προκαλείς. Κανείς δεν πάει να εξετάσει το βράδυ το κρεβάτι του άλλου με ποιον κοιμάται και τι κάνει, ο καθένας έχει τη δική του ζωή και μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει· να μην προκαλείς».
Eτσι ο Μανώλης Μητσιάς έγινε κομιστής ενός καραμπινάτου ομοφοβικού κλισέ, που συχνά διατυπώνεται ελαφρά τη καρδία επειδή αυτός που το ξεστομίζει πιστεύει ακράδαντα ότι λέει κάτι πολύ υποστηρικτικό και φιλελεύθερο. Ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το «δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους αρκεί να μην προκαλούν» είναι η επιτομή ενός, ας πούμε, καλοσυνάτου, κεκαλυμμένου ρατσισμού, που τις περισσότερες φορές εκφέρεται αφελώς με το επένδυμα μιας έσχατης παραχώρησης.
Αυτός που το διατυπώνει θεωρεί ενδόμυχα ότι έχει κάνει κάποιου είδους υπερφυσικό, επώδυνο, εσωτερικό συμβιβασμό: δεν τους φτύνουμε στον δρόμο, δεν χασκογελάμε μπροστά τους, δεν τους πλακώνουμε στο ξύλο, αλλά ας μας κάνουν τη χάρη, ας δείξουν ότι αναγνωρίζουν τη γενναιοδωρία μας και τουλάχιστον ας μην «προκαλούν».
Δηλαδή να μην αγκαλιάζονται μπροστά σ’ εμάς και στα παιδιά μας, να μην επιβάλλουν την ενοχλητική τους παρουσία, να μη θέλουν να παντρευτούν ή να υιοθετήσουν παιδιά. Να ζουν όπως ο «Αχιλλέας από το Κάιρο» του ομότεχνου Κώστα Τουρνά· κρυμμένοι, αθέατοι και ακίνδυνοι στα σκοτεινά υπόγεια της δεκαετίας του ’70.