Το να προσφεύγεις σε πρόωρες εκλογές για να εγγυηθείς τη σταθερότητα είναι σαν να καταφεύγεις στο τσίπουρο για να εξασφαλίσεις νηφαλιότητα.
Σε τέτοια τροχιά, αλκοολικής αποτοξίνωσης, φαίνεται πια να μπαίνει το πολιτικό σύστημα. Σύμφωνα με τη δικαιολογητική βάση, που ήδη υφαίνει ανοιχτά η κυβέρνηση, η εκλογική πόλωση επιλέγεται ως αντίδοτο στην πόλωση διαρκείας. Η οικειοθελής έφοδος στην αβεβαιότητα είναι η ομοιοπαθητική απάντηση στην αργή διολίσθηση προς την αβεβαιότητα.
Το παράδοξο φαίνεται πιο έκδηλα στην αντίδραση της αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζητάει, ας πούμε, να τεθεί «σε διαρκή συνεδρίαση το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής». Ζητάει να υποκατασταθεί η εξωτερική πολιτική της χώρας από ένα οιονεί συνδικαλιστικό όργανο φατριαστικού σπαραγμού. Ζητάει δηλαδή να προκαλέσει η χώρα στον εαυτό της το σενάριο που πρέπει πάση θυσία να αποφύγει: να εμφανιστεί εσωτερικά βραχυκυκλωμένη σε όσους σκέφτονται να δοκιμάσουν την άμυνά της.
Φυσικά, ούτε τη μία ούτε την άλλη εκλογική ρητορική πρέπει να πάρει κανείς τοις μετρητοίς. Η κυβερνητική προσπάθεια να χρεωθεί η –αενάως τοξική– αντιπολίτευση τις πρόωρες υποκρύπτει τη θεμιτή αγωνία για τις μεσοπρόθεσμες επιπτώσεις του «πολιτικού κινδύνου» στην οικονομία. Η ίδια βαριά πληθωριστική κρίση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από την ανασφάλεια για το ποιος και πώς θα κυβερνά μετά την περιπέτεια των αλλεπάλληλων –πόσων;– εκλογών.
Πρόωρη εκκαθάριση και οικειοθελές βραχυκύκλωμα.
Αντιστοίχως, ο Τσίπρας δεν περιμένει από την κυβέρνηση να αυτοκτονήσει, παραιτούμενη πριν από την παραίτησή της, μετατρέποντας εαυτήν σε υπηρεσιακή. Περιμένει όμως να αποσείσει από πάνω του το βάρος των πρόωρων – παρότι τις ζητάει. Περιμένει να προκαλέσει γύρω από την κυβέρνηση ένα νέφος απονομιμοποίησης πριν από την κάλπη.
Εβγαινε ο χειμώνας χωρίς εκλογές; Δεν θα ήταν καλύτερο να μείνει στο πηδάλιο ένας κυβερνητικός σχηματισμός που, παρά τη λελογισμένη φθορά του, διαθέτει ισχυρά κοινοβουλευτικά και κοινωνικά ερείσματα για να περάσει την τρικυμία;
Η συζήτηση είχε ενδιαφέρον. Μέχρι προχθές. Μέχρι να πυροδοτηθεί, δηλαδή, μια προεκλογική νομοτέλεια από την οποία είναι δύσκολο πια να βγουν τα κόμματα – και κυρίως το κόμμα εκείνο που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Δεν είναι μόνο η ατμόσφαιρα που δύσκολα αναστρέφεται. Είναι κυρίως ότι η εσπευσμένη εκκαθάριση της εκλογικής εκκρεμότητας έχει τεθεί ως υπαρξιακή ανάγκη. Η εξάντληση της τετραετίας έχει ήδη παρουσιαστεί ως ρίσκο εξάντλησης της χώρας.
Αν Μητσοτάκης και Τσίπρας έπαιζαν ποδόσφαιρο, θα τους ταίριαζε εκείνο το αθλητικογραφικό κλισέ που λέει: Εδώ που έχει φθάσει το ματς, «τα συστήματα πάνε περίπατο».