Λογικό μοιάζει: Αν γίνεις θρύλος στο επάγγελμά σου, κι αν η συνείδησή σου δεν έχει αναστολές, αργά ή γρήγορα θα αποκτήσεις μια περιουσία που οι άλλοι θα τη λένε μυθική ή αμύθητη. Βίλες στα σικ μέρη της πατρίδας σου, που τόσο μα τόσο την αγάπησες και πάσχισες για την προκοπή της, επαύλεις σε Ευρώπη και Αμερική, ράβδους χρυσού, διαμαντικά, μετοχές, μετρητά, οφσόρ… Και βέβαια, την ακράδαντη πεποίθηση πως είσαι αθάνατος.
Ο Γιώργος Τράγκας ήταν ένας από τους λόγους που αρκετοί καιροσκόποι ήθελαν να μπουν στη δημοσιογραφία, να πετύχουν γρήγορα και σίγουρα, ν’ αποκτήσουν φήμη, εξουσιούλα και μπαγιόκο. Ηταν όμως και ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους οφείλουμε να μην καμαρώνουμε, αλλά να ντρεπόμαστε όσοι επαγγελλόμαστε τον δημοσιογράφο. Σωστά επισημαίνει η ΕΣΗΕΑ ότι «ο αποθανών είχε εδώ και δεκαετίες απαρνηθεί τη δημοσιογραφική του ιδιότητα επιδιδόμενος σε εκδοτικές επιχειρήσεις». Αυτή τη λεπτομέρεια, όμως, δεν την ήξεραν όσοι τον λάτρευαν σαν θρύλο της δημοσιογραφίας. Οσοι τον άκουγαν σε ταξί και αστικά και διάβαζαν στα περιοδικά και στις εφημερίδες του τους δηλητηριώδεις υπαινιγμούς του, που τους ακολουθούσε η σιωπή αν ο εκβιαζόμενος «ανταποκρινόταν φρόνιμα». Οι τίτλοι των κάθε είδους Μέσων του; Ντουζίνες. Τ’ ανοιγόκλεινε κατά το γούστο του, κατά τα άδηλα συμφέροντά του δηλαδή. Το μόνο σταθερό ήταν η εργοδοτική του αυθαιρεσία, που σαν «προστάτης του λαού» θα τη βίωνε σαν μαγκιά, και η σιγουριά του ότι έχει πλάτες στο κουβέρνο που του επιτρέπουν τα πάντα. Και είχε όντως πλάτες. «Για το καλό της παράταξης», οι δεξιοί ομοϊδεάτες του, του χεριού του όλοι τους, του επέτρεπαν τα πάντα: να αυθαιρετεί, να εξαπατά, να εκβιάζει, να μην πληρώνει εργατικά και εισφορές, να μην ξεχρεώνει δάνεια. Ουδείς έλεγχος του ΣΔΟΕ ολοκληρώθηκε. Ουδέν υπουργείο τόλμησε. Ουδεμία Επιθεώρηση Εργασίας προσπάθησε λίγο παραπάνω, παρότι οι καταγγελίες της ΕΣΗΕΑ και των εργαζομένων-δουλοπαροίκων του ήταν συνεχείς.
«Ο νεκρός δεδικαίωται»; Ισχύει απολύτως, αλλά με το νόημα που δίνει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή του. Οταν λέει πως «ο νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας» εννοεί πως ο πεθαμένος, και Τράγκας να ‘ναι, δεν μπορεί να αμαρτήσει άλλο, και όχι βέβαια ότι εξιλεώθηκε. Αν εξιλεωνόμασταν πεθαίνοντας, δεν θα υπήρχε κόλαση, ούτε και χριστιανισμός σαν υπόσχεση παραδείσου. Αν θυμάμαι καλά, ο Τράγκας εκτός από αγνός πατριώτης ήταν και καλός χριστιανός.