Τέτοιες μέρες, πριν από επτά χρόνια, γραφόταν η δραματικότερη περίοδος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Τα γεγονότα είναι γνωστά, έχουν καταγραφεί πλήρως και έχουν κριθεί πολιτικά. Το υπό συζήτηση ερώτημα είναι αν θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει την περιπέτεια της «περήφανης» διαπραγμάτευσης, του κλεισίματος των τραπεζών και το δημοψήφισμα. Αν κάτι μου έχει μείνει από εκείνη την περίοδο είναι πως υπήρχε μια θυμωμένη, μια εξοργισμένη κοινωνία, που αδυνατούσε να προσεγγίσει με στοιχειώδη λογική την πρωτόγνωρη κατάσταση που προέκυψε μετά τα δύο μνημόνια. Ο θυμός και η οργή μετατράπηκαν σε πολιτικά όπλα από εκείνες τις δυνάμεις που πίστεψαν πως η συγκυρία ήταν ανατρεπτική. Και αυτές οι δυνάμεις βρίσκονταν στα δύο άκρα.
Οταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ριζοσπαστική Αριστερά, εξοπλισμένη θεωρητικά με τον βολονταρισμό, πίστευε όντως αυτά που έλεγε στους αγανακτισμένους πολίτες. Δεν ήταν απατεώνες. Πίστευαν πως αυτοί θα βαρούσαν το νταούλι και οι αγορές θα χόρευαν. Σε αυτήν την πλάνη συνέβαλε και η πλήρης άγνοια που είχαν οι κυβερνώντες για το πώς παίζεται το παιχνίδι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τι σημασία είχαν οι θεσμοί της και πόσο προετοιμασμένοι ήταν οι ηγέτες της Ευρωζώνης να αντιμετωπίσουν την ελληνική κρίση και να προστατεύσουν το κοινό νόμισμα.
Τόσο ο τότε πρωθυπουργός όσο και οι περισσότεροι στενοί συνεργάτες του ήταν βαθιά νυχτωμένοι γι’ αυτό που επρόκειτο να αντιμετωπίσουν, και ήταν απολύτως λογικό. Οταν από τον μικρόκοσμο του 4% σαλτάρεις στην εξουσία, δεν έχεις τις στοιχειώδεις προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τον νέο κόσμο στον οποίον πλέον κινείσαι. Πίστεψαν πως με κόλπα εσωκομματικής ίντριγκας θα διαπραγματευθούν με τους δοκιμασμένους ηγέτες της Ευρωζώνης. Δέσμιοι του κλίματος οργής και θυμού των πολιτών, στη δημιουργία του οποίου και αυτοί συνέβαλαν, σύρθηκαν σε ένα μονόδρομο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε είτε σε μια εθνική καταστροφή είτε σε αυτό που έγινε. Ουδόλως με ενδιαφέρουν τα κίνητρα της μεταμόρφωσης, εν μια νυκτί, κυριολεκτικά, του Αλ. Τσίπρα. Αυτό που μετράει είναι πως, τελικά, ο θυμός και η οργή των πολιτών εκτονώθηκαν όταν κατέστη σαφές πως άλλος δρόμος εκτός από τον μνημονιακό δεν υπήρχε.