Σας ενδιαφέρει με ποιον τρόπο θα εκλέγονται οι πρυτάνεις; Θέλω να πω, όλοι εσείς που αγωνιούσατε μέχρι χθες για τη βαθμολογία των παιδιών σας; Oλοι εσείς που χρόνια τώρα στερηθήκατε ακόμη και τα στοιχειώδη, προκειμένου το παιδί σας να σπουδάσει αυτό που θέλει να σπουδάσει. Ξέρουμε πόσο κοστίζει η «δωρεάν» δημόσια παιδεία κατά κεφαλήν. Και το παιδί αυτό, που έσπασαν τα νεύρα του για να επιτύχει στις εξετάσεις, νομίζετε ότι ενδιαφέρεται με ποιον τρόπο θα εκλέγεται ο πρύτανης του πανεπιστημίου του; Ενδιαφέρεται αν θα υπάρχει μια επιτροπή εκτός πανεπιστημίου που θα συμμετέχει στη διοίκηση; Στα παλιά του τα παπούτσια, ίνα μη είπω άλλον τι.
Αντιθέτως, το παιδί και οι γονείς του ενδιαφέρονται να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα με στοιχειώδεις όρους ασφαλείας –ας μην υπερβάλλουμε– και εννοείται τα μαθήματα αυτά να είναι αντάξια των προσδοκιών του. Τίποτε φοβερό. Απλώς το πανεπιστήμιο να του ανταποδίδει τον κόπο που ξόδεψε. Δεν μπορώ να μιλήσω για την ποιότητα των σπουδών. Υποθέτω ότι αυτή διαφέρει και εξαρτάται, εν πολλοίς, από τον ανθρώπινο παράγοντα. Ομως, μια που μιλάμε για τη διοίκηση των πανεπιστημίων, δεν μπορώ να αγνοήσω το ζήτημα της ασφάλειας και της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Πιστεύεις δηλαδή ότι το θέμα των πανεπιστημίων μας περιορίζεται στην αστυνομία και τη φύλαξή τους; Oχι βέβαια. Απλώς το θεωρώ ως προϋπόθεση για όλα τα υπόλοιπα. Κι αυτά τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε η εκλογή των πρυτάνεων ούτε η σύνθεση των πανεπιστημιακών συμβουλίων. Αυτά είναι οι «τεχνικές της εξουσίας» και σίγουρα δεν αφορούν τους φοιτητές. Η «πανεπιστημιακή αστυνομία», ή ας το πούμε πιο απλά, η «ασφάλεια στο πανεπιστήμιο» δεν είναι θέμα των πρυτάνεων. Με άλλα λόγια, δεν μας αφορούν οι απόψεις τους. Κυρίως δε, δεν μας αφορούν οι δισταγμοί τους και οι συναλλαγές τους. Ας καταλάβουν κι οι ίδιοι ότι έχει μεγαλύτερη σημασία η ανάγκη ενός φοιτητή που θέλει να διεκπεραιώσει τις σπουδές του από τις δικές τους γραφειοκρατικές, μικροπολιτικές ανάγκες. Το πανεπιστήμιο δεν υπάρχει για τους πρυτάνεις. Ούτε για το υπουργείο και τη γραφειοκρατία του βαθέος κράτους. Τα παιδιά που κοπίασαν για να πετύχουν στις εισαγωγικές, ποσώς τα ενδιαφέρει με ποιον τρόπο εξελέγη ο πρύτανης, αν υπάρχει συμβούλιο με καθηγητές από το εξωτερικό και λοιπά τεχνικά ζητήματα. Και το περίεργο είναι ότι από όλη τη συζήτηση που γίνεται για το νέο νομοσχέδιο, κανείς δεν μοιάζει να λαμβάνει υπόψη του το ενδιαφέρον αυτών των παιδιών. Λες και οι πρυτάνεις είναι φυλή που τσακώνεται για την πηγή. Κάτι σαν τον ταλαίπωρο τον χιμπαντζή.