Την Τρίτη, όταν η Τουρκία συναίνεσε στη μελλοντική ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν έμοιαζε με άνθρωπο που είχε θριαμβεύσει αφού κράτησε όμηρο την ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία του κόσμου. Ισως το σφιγμένο πρόσωπο του Τούρκου προέδρου να μην αντανακλούσε μόνο τις σκέψεις του για το πώς το μνημόνιο θα «έπαιζε» στην εσωτερική πολιτική σκηνή, αλλά και πώς θα το εκλάμβανε ο μεγάλος απών-παρών της συνόδου, ο άνθρωπος που με την πολιτική του έδωσε νέα πνοή στο ΝΑΤΟ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Εδώ και χρόνια, ο Ερντογάν ισορροπεί σε δύο βάρκες, εκμεταλλευόμενος τα προνόμια της ιδιότητας του μέλους του ΝΑΤΟ, ενώ καταστρατηγεί τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν. Τώρα έφθασε η στιγμή να επιλέξει: με το ΝΑΤΟ ή με τον Πούτιν;
Στην Τουρκία, έως και έμπειροι, ανεξάρτητοι αναλυτές περίμεναν ότι ο Ερντογάν δεν θα ενέδιδε στις πιέσεις στη σύνοδο της Μαδρίτης και θα καθυστερούσε την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Την ίδια εκτίμηση φαίνεται να είχαν και οι Ρώσοι, αν κρίνει κανείς από την οργισμένη αντίδραση χρηστών του Twitter, που μιλούσαν για «πούλημα» της Ρωσίας από την Τουρκία. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τόσο το εάν θα θυμώσουν Ρώσοι τουρίστες όσο το ότι η στρατιωτική κατοχή μέρους της Β. Συρίας από την Τουρκία εξαρτάται άμεσα από την ανοχή της Ρωσίας. Στο παρελθόν, η Μόσχα δεν δίστασε να σκοτώσει δεκάδες Τούρκους στρατιώτες όταν ήθελε να στείλει μήνυμα στην Αγκυρα.
Δεν γνωρίζουμε τι συνέβη και ο Ερντογάν συναίνεσε σε μια συμφωνία που, στην ουσία, ανοίγει την πόρτα στη Σουηδία και τη Φινλανδία χωρίς να δεσμεύει ούτε αυτές, αλλά ούτε την Τουρκία για το τελικό αποτέλεσμα. Αφού ο «θρίαμβος» του Ερντογάν εδώ, αλλά και στο αίτημα της αναβάθμισης των F-16, παραπέμπεται στο μέλλον, γιατί αποδέχθηκε τη συμφωνία τώρα; Του δόθηκαν υποσχέσεις ή δέχθηκε πιέσεις που δεν θέλει να ανακοινώσει; Το σίγουρο είναι ότι αναγκάστηκε να αποδεχθεί πως η Τουρκία έχει ανάγκη τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ. Και αφού ο Ερντογάν αποξένωσε τους συμμάχους, αναμένει την αντίδραση του Πούτιν.