Υπάρχουν πολιτικοί που στηρίζουν τον δημόσιο λόγο τους στα ντεσιμπέλ και στην τοξικότητα, που στόχος κάθε παρουσίας τους, κυρίως τηλεοπτικής, είναι το ξεμπρόστιασμα των πολιτικών αντιπάλων με τους οποίους καλούνται να συνομιλήσουν – ξεμπρόστιασμα επί ζητημάτων υπαρκτών ή επινοημένων. Λίγη σημασία έχει το πόσο ανταποκρίνονται τα επιχειρήματά τους στην πραγματικότητα: το ζητούμενο είναι η κοκορομαχία και τα δηλητηριώδη σχόλιά τους, τα εξυπνακίστικα τσιτάτα τους, να συζητηθούν και να σχολιαστούν, να γίνουν viral, να περάσουν σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερα «χτυπήματα».
Υπάρχουν πολιτικοί, και δη βουλευτές και βουλευτίνες, που θεωρούν φυσιολογικό άνδρες της προσωπικής τους φρουράς, αστυνομικοί που υπηρετούν την ελληνική Πολιτεία, να κουβαλούν την τσάντα ή τον χαρτοφύλακά τους, για να περπατούν εκείνοι/ες αμέριμνοι/ες στο κέντρο της Αθήνας μιλώντας στο κινητό. Υπάρχουν πολιτικοί, βουλευτές και βουλευτίνες και μη, που όχι μόνο αρέσκονται στην κολακεία αλλά την αποζητούν απεγνωσμένα. Και που εύκολα θα τηλεφωνήσουν σε έναν δημοσιογράφο τον οποίο δεν γνωρίζουν για να διαμαρτυρηθούν εντόνως –ενίοτε με αγένεια, ακόμα και επιθετικότητα– για ένα σχόλιο που δεν τους άρεσε, που λέρωνε την εικόνα για τον κόσμο τους, αυτόν που θέλουν να επιδεικνύουν στους ψηφοφόρους τους.
Υπάρχουν πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για την εκλογή ή επανεκλογή τους και μετρούν την επιτυχία τους όχι με έργο, με προσφορά προς την κοινωνία, αλλά με οφίτσια. Δεν το λένε, τους ενδιαφέρει, τάχα μου, ο λαός και το μέλλον του. Στην πραγματικότητα τίποτα άλλο δεν μπορούν να δουν πέρα από τον εαυτό τους. Η ενσυναίσθηση γι’ αυτούς είναι terra incognita. Κάμποσους πρέπει να σας έφεραν στον νου αυτές οι περιγραφές. Από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η «πινακοθήκη» των μετρίων έως ανίκανων που ανελίσσονται μέσω της πολιτικής εμπλουτίζεται διαρκώς με νέα πρόσωπα. Ευτυχώς δεν είναι ο κανόνας, σίγουρα όχι, αλλά είναι αρκετοί. Μπαίνουν στη Βουλή και διαχειρίζονται την τύχη μας. Εμείς τους δίνουμε αυτή τη δυνατότητα με την ψήφο μας. Γίνονται ο καθρέφτης μας. Αντανακλούν τις δικές μας απόψεις, επιλογές, ανάγκες, προτεραιότητες.
Μας αρέσει το πρόσωπό μας που αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη της Βουλής; Αν ναι, ας συνεχίσουμε να στηρίζουμε τέτοιους πολιτικούς. Αν όχι, ας επιλέξουμε πιο φωτεινά, αληθινά πρόσωπα και όχι προσωπεία στις επόμενες εκλογές. Οποτε αυτές πραγματοποιηθούν…