Ο Οικονόμου στα Πετράλωνα λειτουργεί από το 1930. Το λουκουματζίδικο των Κτιστάκηδων πρωτοάνοιξε το 1912 στα Χανιά, και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, στην Αγ. Κωνσταντίνου, το 1950, έπειτα από παραίνεση του Σοφοκλή Βενιζέλου και της Μαρίκας Κοτοπούλη. Το Δίπορτο στην Ομόνοια άνοιξε μάλλον το 1911. Το γαλακτοζαχαροπλαστείο των Ασημακόπουλων το 1915. Η Στάνη το 1930, το Αθηναϊκόν στη Σανταρόζα το 1932. Ο Φιλίππου στην Ξενοκράτους το 1923, αρχικά ως κρασοπουλειό, παγοπωλείο και καρβουνιάρικο. Το Ζόναρς (πλέον Athénée) το 1939.
Κάθε μαγαζί και ένα κεφάλαιο στην ιστορία του λαϊκού πολιτισμού της πόλης. Στα πατώματα και στα τραπεζάκια τους, στους ποτηριώνες και στους χιλιοβαμμένους τοίχους τους αποτυπώθηκε ίσως με μεγαλύτερη ενάργεια από οπουδήποτε αλλού στην πόλη η μεταβαλλόμενη κοινωνική ζωή της. Τι κραδασμούς έχουν απορροφήσει αυτά τα ντουβάρια. Εκβάλλουμε συχνά πυκνά σε αυτά τα μαγαζιά με αίσθηση επείγοντος, είναι απάγκια λιμανάκια από τον τραχύ βίο της πολύβουης καθημερινότητας. Τελαλούν μια αλήθεια, από τα βάθη του χρόνου, είναι απτές αποδείξεις της ιστορικότητάς μας ως πολιτών αυτής της πόλης. Εκβάλλουμε σε αυτά για τη βιωμένη σοφία και τον ξεκάθαρο χαρακτήρα τους, για την έντονη πυκνότητα της σχέσης που έχουμε με τους ανθρώπους που τα δουλεύουν. Επιστρέφουμε με θρησκευτική σχεδόν έκσταση, από μια ανάγκη αυτογνωσίας. Για τη γοητεία τους: δύσκολα μαστορεύεται τέτοια γοητεία, τρέμω στην ιδέα μιας άγαρμπης ανακαίνισης, πώς θα τα φρεσκάριζαν, Θεέ μου… Δύσκολα ξαναγίνονται τέτοια μαγαζιά, θέλει τρομερή φροντίδα και γούστο σπάνιο.
Αυτά τα μαγαζιά είναι διατηρητέα μνημεία της παλιάς ζωής, αποθετήρια της ιστορικής ύλης της πόλης. Δεν έχουμε πολλά παλιά μαγαζιά στην Αθήνα, στην Ελλάδα. Δεν τα σεβόμαστε και οι ίδιοι και η επίσημη πολιτεία. Αυτά που άντεξαν, άντεξαν πολλά. Ο χειμώνας που έρχεται προμηνύεται βαρύς, το έδαφος τρέμει. Θα αντέξουν και τώρα; Το έχω ξαναγράψει: τέτοιες παλιές, ανθεκτικές επιχειρήσεις είναι θεσμοί, πρέπει να προστατεύονται με χίλιους τρόπους από την πολιτεία. Πώς θα ήθελα να ‘βλεπα ένα πλαίσιο στήριξης, μια πρωτοβουλία ανάδειξής τους. Μια υπόσχεση πως δεν θα κλείσουν, και, ακόμη να διασφαλιστεί ίσως, όσο περίπλοκο κι αν είναι αυτό, πως θα συντηρηθούν σωστά, με επιστημοσύνη και την αρωγή του κράτους. Πως ούτε διακόπτης δεν θα πειραχτεί, αν δεν κριθεί αναγκαίο. Συχνά γίνεται λόγος για την ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης της πόλης, των μνημείων, των σπουδαίων κτιρίων και άλλων επιτευγμάτων της. Ας μην ξεχνάμε τον Οικονόμου, τη Στάνη, το Δίπορτο.