Είναι και τύχη. Ηταν τυχερή η Νίκη Κεραμέως που, ακριβώς τη στιγμή της μεγάλης κοινοβουλευτικής της αναμέτρησης, η μοίρα τής έστειλε τον Χριστόφορο Βερναρδάκη. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ενοχοποιήσει το κόμμα του, επιβαρύνοντάς το με την ανάγκη απολογίας, παράταιρης προς τον αντιπολιτευτικό του σχεδιασμό.
Η δεύτερη τύχη της υπουργού Παιδείας ήταν η ανταλλαγή πυροβολισμών μέσα στο campus του Αριστοτελείου – η ζωντανή δικαίωση της άρσης του «ασύλου».
Η τρίτη τύχη ήταν ότι αντιπολιτευτικά βέλη δεν δέχτηκε μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Την Κεραμέως ευεργέτησε με την κριτική της μέχρι και η φοιτητική παράταξη του κόμματός της – αντιτασσόμενη στη ρύθμιση για ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές εκλογές. (Λες και υπάρχουν τέτοιες εκλογές, όταν ο καθένας διαβάζει την κάλπη όπως θέλει.)
Η συρροή αυτών των ευνοϊκών συμβάντων δεν ήταν όμως ακριβώς «τυχαία». Είναι εκδηλώσεις μιας χρονίζουσας πραγματικότητας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση – ο αφύλακτος χώρος· η απύλωτη τοξικότητα· ο αρχαϊκός συνδικαλισμός.
Αντιπολιτευτικά δώρα σε μια εύκολη αναμέτρηση.
Η κυβέρνηση αντιμετώπισε εξαρχής την εκπαίδευση ως πεδίο που θα της επέτρεπε εύκολες νίκες. Στην εκπαιδευτική πολιτική θα μπορούσε να βρει ηχηρή επαλήθευση το πρωθυπουργικό δόγμα περί «φιλελεύθερης προόδου» και «αριστερής συντήρησης».
Οι γραμμές αυτές είχαν χαραχθεί προτού πάρει νομοθετικές πρωτοβουλίες η Κεραμέως. Η εκπαίδευση είχε εξαιρεθεί από τη μνημονιακή εποπτεία. Γι’ αυτό η προηγούμενη κυβέρνηση την είχε εκμεταλλευτεί ως πεδίο για να δώσει διαπιστευτήρια της «αριστεροσύνης» της· για να εμπεδώσει τους δεσμούς της με μικρές πελατείες, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, που –ορθώς– υπολόγιζε ως σταθερά της ερείσματα.
Το αποτέλεσμα της ριζοσπαστικής οπισθοδρόμησης του εκπαιδευτικού λαϊκισμού –που πάχτωνε, ας πούμε, πανεπιστημιακά τμήματα σε έναν ήδη κορεσμένο ακαδημαϊκό χάρτη, ενώ διατηρούσε ταυτόχρονα τον συγκεντρωτικό τους έλεγχο στο υπουργείο– ήταν να εξαιρεθεί η Παιδεία από τις μεταρρυθμίσεις που, στανικά αλλά καίρια, άλλαζαν το υπόλοιπο κράτος.
Η εκπαίδευση κατέληξε έτσι ασυγχρόνιστη και με την κοινωνική πλειοψηφία, που –έχοντας αιμορραγήσει οικονομικά για να αγοράζει ιδιωτικές εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε όλες τις βαθμίδες– βίωνε ως τέλμα το σύστημα που είχαν διαμορφώσει τα ιδεολογικά απολιθώματα της πρώιμης Μεταπολίτευσης.
Το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Αλλά δεν τις χρειάζεται κανείς για να συνειδητοποιήσει ότι η αντιπολίτευση πάσχει από τον καταστατικό αυτοεγκλωβισμό της σε ακραία μειοψηφικές απόψεις για το πώς πρέπει να διαρθρώνεται και τι σκοπούς πρέπει να υπηρετεί το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης.
Εκπυρσοκρότηση αυτής της υστέρησης είναι και ο Βερναρδάκης.