Την προηγούμενη εβδομάδα, πριν μας διακόψει ο Μπόρις με τα καμώματά του, χτύπησε το τηλέφωνο και μια φίλη μού πρότεινε να πάμε στο Γουίμπλεντον. «Οχι αν έχουμε εισιτήρια», της απαντώ. Το τένις ελάχιστα με ενδιαφέρει και ο μοναδικός ισχυρός λόγος προσέλκυσης θα ήταν για να στηθώ και να παρατηρήσω διά ζώσης τη μεγαλύτερη ουρά του κόσμου. Μου προτείνει άστοχα μια βόλτα στο κοντινότερο σούπερ μάρκετ ή ακόμα καλύτερα μια βόλτα στο αεροδρόμιο. «Αυτά θα καλύψουν τις ανθρωπολογικές σου ανησυχίες». «Λάθος, δεν θέλω δύσθυμες ουρές, αυτό το έχω και στη χώρα μου και είναι σίγουρα καλύτερο», της απαντώ, διευκρινίζοντας ότι αναφέρομαι στη δυσθυμία και όχι στη μεθοδικότητα. Θέλω το BBC να έχει κάμερες παντού για να προβάλλει τον οργανωμένο τρόπο που ένας περιμένει κεφάτα χωρίς ένταση. Η καλύτερη εποχή του χρόνου για να απολαύσει κάποιος τη βρετανικότατη αυτή συνήθεια του στησίματος στην ουρά είναι η αρχή του καλοκαιριού. Πρόκειται για τη «σεζόν» με τις ευκαιρίες που παρέχουν η πληθώρα αθλητικών και πολιτιστικών γεγονότων. Τα πλάνα από τη συντεταγμένη ουρά του Γουίμπλεντον για την προμήθεια εισιτηρίων με εμψυχώνουν. Αφενός γιατί είναι μια εύθυμη ουρά που περιλαμβάνει περιπέτεια, ήτοι διανυκτέρευση, αφετέρου γιατί αναζωπυρώνει, ίσως και βαθαίνει την πίστη μου στο έθνος. Ακόμα και μόνο ένας Αγγλος συστήνει ουρά, είχε παρατηρήσει ήδη από το 1946 ο Ούγγρος συγγραφέας Georges Mikes. Φυσικά γιατί ο Αγγλος δεν θα σταθεί «κάπου τριγύρω» αναμένοντας το λεωφορείο, θα σταθεί κάτω από την πινακίδα, εκεί που θεωρεί ότι λογικά θα πρέπει να είναι η έναρξη της ουράς και θα κοιτάει στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά το Γουίμπλεντον προσφέρει αρτιότητα. Μιλούμε για ουρά χιλιάδων ανθρώπων. Το 2017 περίμεναν 7.000 άτομα επί 40 ώρες και φέτος καταρρίφθηκε το ρεκόρ ξεπερνώντας κάθε προσδοκία! Αναφέρουν 9.500 άτομα.
Θα αναρωτηθείτε «είναι φθηνότερα τα εισιτήρια;». Οχι. «Ποιος θέλει να περιμένει;». Ολοι. Και «γιατί κάποιος το 2022 δεν προμηθεύεται εισιτήρια ηλεκτρονικά;». Θα μπορούσε, αλλά γιατί να σπάσει η «παράδοση»; «Η Ουρά» στην αθλητική αυτή οργάνωση δεν είναι ουσιαστικό, είναι κύριο όνομα –γράφεται με κεφαλαίο Ο– και είναι μέρος της εμπειρίας όσο και το άθλημα. Μεμιάς συνδυάζονται δύο από τα αγαπημένα αγγλικά χόμπι. Οι κανόνες που διανέμονται στους παρευρισκόμενους οι οποίοι προσέρχονται το απόγευμα πριν από την έναρξη –με αντηλιακό ή ομπρέλα (αναλόγως) ή και σκηνή– είναι σαφείς. Βρίσκεσαι στην ουρά αν μπεις τελευταίος και παραμείνεις στη σειρά, η θέση σου δεν κατοχυρώνεται τοποθετώντας κάποιο αντικείμενο ή κάποιο άλλο πρόσωπο αντί για εσένα παρά μόνο για μικρό χρονικό διάστημα (για χρήση τουαλέτας ή για αγορά αναψυκτικού), ενώ η απουσία δεν μπορεί να ξεπερνάει τα 30 λεπτά. Να σας ανακοινώσω ότι για πρώτη φορά τα αποχωρητήρια στη συντηρητική αυτή οργάνωση έγιναν μεικτά, αλλά δεν θέλω να σταθούμε εδώ στα σημαντικά, για να μη χαθεί η διάθεση. Συνεχίζω στα ειδικότερα: απαγορεύονται το κάπνισμα, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ (το σημείο αυτό χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνιση) και η μουσική. Η αντικοινωνική συμπεριφορά που μπορεί να ενοχλήσει ή να προσβάλει και φυσικά η παράκαμψη της ουράς δεν θα γίνονται ανεκτά. Για όσους επιθυμούν να διανυκτερεύσουν απαγορεύεται το μπάρμπεκιου, επιτρέπεται το ντελίβερι και η σκηνή αυστηρώς οφείλει να φιλοξενεί μονάχα δύo (2) άτομα. Σε κάθε περίπτωση στις 5.45 το πρωί μια ευγενική κυρία σε ξυπνάει. Καλημέρα, είναι ώρα να σταθείς στα πόδια σου για να συνεχίσεις όρθιος τον αγώνα. Ενας οργανωτής μπαίνει στο τέλος της ουράς κρατώντας μια τεράστια κίτρινη σημαία όπου αναγράφεται καθαρά το Q (εκ του queue, που σημαίνει «ουρά») για να ξέρουν πού να σταθούν όσοι εισέρχονται φρέσκοι κατευθείαν από το σπίτι τους. Ενα θέαμα-θεσμός γιορτινής ουράς.
Στο Γουίμπλεντον το 2017 περίμεναν 7.000 άτομα επί 40 ώρες και φέτος καταρρίφθηκε το ρεκόρ ξεπερνώντας κάθε προσδοκία! Ανα- φέρουν 9.500 άτομα.
Σε ό,τι αφορά τις καθημερινές ουρές, η διάθεση είναι διαφορετική και εγώ προσπαθώ να τις αποφεύγω. Δεν τις παρακάμπτω απλώς. Οταν δω παραπάνω από έξι άτομα συνήθως φεύγω. Αν όμως στηθούν άλλοι έξι από πίσω, δεν θα τα παρατήσω. Η αγορά ενός καφέ είναι για μένα ισχυρό κίνητρο. Αυτή είναι η τελευταία μέρα πριν φύγω από την πόλη για τις καλοκαιρινές διακοπές. Περιμένω στωικά, νωρίς το πρωί, σε κατάστημα πολυεθνικής αλυσίδας καφέ, μοιραζόμενη την ίδια ανάγκη με κάμποσους να προπορεύονται και αρκετούς ουραγούς. Η κίτρινη γραμμή είναι η ένδειξη, επισημαίνει το σημείο –ένα μέτρο μακρύτερα από τα τρία ταμεία– ότι ένας πλησιάζει τον στόχο. Οταν αδειάζει κάποιο ταμείο κανείς από τους πελάτες δεν ορμάει. Αναμένουν υπομονετικά το νεύμα της υπαλλήλου για να προσέλθουν. Πόσο χάσιμο χρόνου, πόσα δευτερόλεπτα, πόσα λεπτά, πόσες ώρες εντέλει χάνονται έτσι μεταξύ νεύματος και τριών βημάτων. Ευτυχώς η βραδύτητα δεν είναι χαρακτηριστικό στη χώρα μου, αναλογίστηκα. Και ξαφνικά μέσα σε αυτή τη ραθυμία εισορμάει μια γυναίκα ξανθιά με περιποιημένη αλογοουρά, αδύνατη με ψηλά οπίσθια κρατώντας ανά χείρας το κινητό, φορώντας ένα κολάν γυμναστικής στο χρώμα του δέρματος. Ενας τύπος όμορφης γυναίκας που συναντάς συχνά στο Λονδίνο. Κανονικά δεν θα έπρεπε να αντιληφθώ την παρουσία της, θα έπρεπε να βρίσκεται πίσω μου. Εκείνη όμως με αυτοπεποίθηση και σταθερά βήματα οδεύει προς το ταμείο. Το ζευγάρι Αγγλων που βρίσκεται μπροστά μου αντιλαμβάνεται την καταδρομέα, αλλά η καταγωγή τους τούς αποτρέπει να λεκτικοποιήσουν τη δυσαρέσκειά τους. Απλώς ξεφυσούν και ρολάρουν τα μάτια για να δείξουν την απογοήτευσή τους. Μόνο ένας Αμερικανός την αντικρούει, «υπάρχει ουρά», της λέει. Γυρνάει αργά, τον κοιτάει έντονα και του λέει «είστε σεξιστής!» Ηταν η πιο απρόβλεπτη απάντηση, το πιο ακατάλληλο σχόλιο που θα μπορούσε ποτέ να ειπωθεί από μια εισβολέα. Συνδυάζει την πολιτική ορθότητα με την παραβίαση της αγγλικής παράδοσης με έναν παράδοξο, αλλόκοτο τρόπο. Η γυναίκα αυτή εκτός από αναμφισβήτητα όμορφη πρέπει να είναι αδιαφιλονίκητα μια παράφρων επαναστάτρια. Καλό καλοκαίρι!
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.