Ο γυμνισμός είναι ένα θέμα που παραμένει ταμπού στη χώρα μας. Ουδείς ανοίγει δημόσια συζήτηση γι’ αυτό χωρίς να αντιμετωπίσει ένα πονηρό χαμόγελο, που υπονοεί ότι στο μυαλό των πολλών ο γυμνιστής είναι συνώνυμος του ηδονοβλεψία ή του επιδειξία. Κατ’ επέκταση, η τοπική αυτοδιοίκηση και όσοι διαχειρίζονται την πολιτική του τουρισμού δυσκολεύονται να αντιληφθούν την «οικονομία» του, που π.χ. στις ΗΠΑ εκτιμάται σε 440 εκατ. δολάρια το έτος και στη Γαλλία σε 250 εκατ. ευρώ.
Η πουριτανική αντιμετώπιση του γυμνισμού αποτυπώνεται και στη νομοθεσία. Ο νόμος 1399/1983 επιτρέπει την ίδρυση και λειτουργία «κέντρων παραθερισμού γυμνιστών». Παράλληλα, ορίζει ότι «η άσκηση γυμνισμού στον χώρο των εγκαταστάσεων των κέντρων και στον χώρο του αιγιαλού και της παραλίας που βρίσκεται μπρος από αυτές δεν αποτελεί αδίκημα κατά τις διατάξεις του άρθρου 353 του Ποινικού Κώδικα». Το άρθρο αυτό αφορά την «προσβολή της αιδούς άλλου με ακόλαστη πράξη». Ετσι συνάγεται ότι εκτός των κέντρων παραθερισμού γυμνιστών, όποιος ή όποια «αφήσει» το μαγιό του/της κινδυνεύει με φυλάκιση έως έξι μηνών ή χρηματική ποινή.
Ο πουριτανισμός μας «εξαφανίζεται» ως διά μαγείας στα νησιά όπου παραθερίζουν εδώ και δεκαετίες Βορειοευρωπαίοι τουρίστες (στις κοινωνίες των οποίων ο γυμνισμός θεωρείται έκφραση φυσιολατρίας και είναι αποποινικοποιημένος εδώ και έναν αιώνα). Στην Κρήτη, στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στη Ζάκυνθο και αλλού, οι παραλίες γυμνιστών είναι συγκεκριμένες και σεβαστές. Αντίθετα, όσο ο τουρισμός της ξαπλώστρας επεκτείνεται, τόσο τα μέρη της νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδας όπου οι γυμνιστές χαίρονταν για χρόνια ελεύθεροι το μπάνιο τους «χάνονται» και οι γυμνιστές σχεδόν «διώκονται» από τους επιχειρηματίες του… μπιτσόμπαρου. Τα παραδείγματα πολλά, στις Κυκλάδες, στη Χαλκιδική και αλλού.
Και όμως, υπό τη θεσμική προστασία ενός δήμου, μία ή περισσότερες παραλίες γυμνιστών θα μπορούσαν να είναι σκέλος ενός πλούσιου τουριστικού προϊόντος, που απευθύνεται σε διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού. Για να συμβεί αυτό, ο εκσυγχρονισμός του νομοθετικού πλαισίου είναι απαραίτητος, ώστε να δίνει στους δήμους τη δυνατότητα να καθορίζουν συγκεκριμένους χώρους και κατ’ επέκταση να προστατέψουν τους πολίτες και τους επισκέπτες τους. Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργηθεί και ένα πεδίον δόξης λαμπρό για όσους επιχειρηματίες θέλουν να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες, όπως συμβαίνει στη Γαλλία, στην Ισπανία, στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφήσουμε πίσω όχι τα μαγιό μας, αλλά την υποκρισία.